Της Ζωής Αθανασοπούλου*
*Η Ζωή Αθανασοπούλου, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, αρθογραφεί για τη σπουδαιότητα που έχει ο εμβολιασμός και τον κίνδυνο που δημιουργούν στην κοινωνία όσοι αρνούνται να ακολουθήσουν τις επιταγές της επιστήμης.
Μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει να γίνεται τα τελευταία χρόνια για τα εμβόλια, καθώς υπάρχει μία αυξανόμενη τάση γονέων, οι οποίοι αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Πρόκειται για μόδα; Για νέα τάση; Για εναλλακτική αντιμετώπιση; Ή μήπως παραπληροφόρηση; Ο,τι και αν συμβαίνει, φέρνει την κοινωνία μας αντιμέτωπη με μία επικίνδυνη πραγματικότητα.
Το λεγομένο “αντιεμβολιαστικό κίνημα” ξεκίνησε το 1998, όταν ο Άγγλος χειρούργος Wakefield προσπάθησε να συσχετίσει το τριπλό εμβόλιο της ιλαράς (MMR) με τον αυτισμό. Τα στοιχεία που παρουσίασε ήταν παραποιημένα και μάλιστα σύντομα βγήκε στην επιφάνεια πως υπήρχαν οικονομικά κίνητρα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να τεθεί εκτός ιατρικής κοινότητας. Η ζημιά, όμως, έγινε. Και πλέον παρατηρούμε πως το φαινόμενο έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και στη χώρα μας.
Εκατοντάδες μελέτες σε τεράστια δείγματα πληθυσμού παγκοσμίως απέδειξαν πως δεν υπάρχει καμία συσχέτιση των εμβολίων με τον αυτισμό, ούτε βέβαια και άλλες μακροπρόθεσμες συνέπειες στον οργανισμό από τον εμβολιασμό. Ήπιες βραχυπρόθεσμες παρενέργειες, όπως τοπικός πόνος, οίδημα, πυρετός ή αλλεργική αντίδραση μπορεί να παρουσιαστούν σε μικρά ποσοστά. Ωστόσο, είναι τέτοιο το όφελος που έχουμε ατομικά και κοινωνικά από τα εμβόλια, που δεν υπάρχει αμφιβολία προς τα πού γέρνει η “ζυγαριά”.
Σε κάθε πληθυσμό υπάρχει η λεγόμενη “ανοσία της κοινότητας”. Δηλαδή, η προστασία λόγω του γενικού εμβολιασμού ακόμη και των ατόμων που δεν έχουν εμβολιαστεί. Αυτό βέβαια μπορεί να αλλάξει, αν αρχίσουν να αυξάνονται τα ποσοστά των μη εμβολιασμένων ατόμων και αρχίσουν να ξεπερνούν το 15-20% του συνόλου. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα, μπορεί να παρουσιαστεί επιδημία κάποιας ασθένειας, η οποία έχει εκλείψει.
Σε χώρες που ο πληθυσμός δεν εμβολιάζεται συστηματικά όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Αφρική, αιτία θανάτου βρεφών και παιδιών αποτελούν ασθένειες όπως μηνιγγίτιδα, ιλαρά, πνευμονία, τέτανος κ.α. Ωστόσο, τα τελευταία πέντε χρόνια εμφανίστηκαν δύο επιδημίες παρωτίτιδας και ιλαράς ακόμη και σε πιο ανεπτυγμένες χώρες. Τα περισσότερα μάλιστα κρούσματα παρουσιάστηκαν σε Αγγλία και Αμερική όπου το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει εισχωρήσει για τα καλά. Απόδειξη της αποτελεσματικότητας του εμβολιασμού αποτελεί η ευλογιά, η οποία έχει εκριζωθεί πλήρως παγκοσμίως, γι’αυτο και δεν υπάρχει πια αντίστοιχο εμβόλιο.
Τα εμβόλια αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα για τη δημόσια υγεία, μια προληπτική παρέμβαση που σώζει εκατομμύρια ζωές. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρεται στα εμβόλια ως τη μεγαλύτερη ιατρική και φαρμακευτική ανακάλυψη του 20ού αιώνα, τα οποία άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας.
Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αναζητούμε τη σωστή πληροφόρηση μέσα από επαγγελματίες υγείας και επιστημονικές τοποθετήσεις και αντίστοιχα είναι άκρως επικίνδυνο στην εποχή μας να υπάρχουν διαφορετικές πρακτικές, που δεν βασίζονται στην επιστήμη.
