του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Είναι σίγουρο ότι αυτό σε ταλαιπωρεί, σε καταθλίβει, σε στεναχωρεί, σου αλλάζει την καθημερινότητα, σού καταστρέφει τα όνειρα. Είναι συχνά πάνω από εσένα, σε ξεπερνά. Σε πληγώνει και σε αφήνει άυπνο και κουρασμένο. Σε επηρεάζει ψυχικά και σωματικά. Αν όλα αυτά τα νιώθεις σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό υπάρχει λύση για να τα ξεπεράσεις.
Ο καθένας στο θέμα αυτό, πού έγινε μάστιγα στην εποχή μας, έχει κάτι να πει. Έχει κάποια πιθανή αιτία που την θεωρεί υπεύθυνη για το άγχος του και αγωνίζεται να βρει μία λύση για την αντιμετώπισή του. Οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις και ομολογουμένως συχνά προσφέρουν κάποια βοήθεια. Όμως το θέμα είναι σοβαρό, βαθύτατα ψυχικό και πνευματικό.
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα πράγματα.
Όλοι οι άνθρωποι κάθε εποχής, σε κάθε σημείο αυτής της γης περνούν δυσκολίες, είναι αυτό σύμπτωμα της «πεσμένης» ανθρώπινης φύσης μας. Αν κατατάξουμε τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες, θα λέγαμε ότι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, σε αυτούς πού πιστεύουν στον Θεό και σε αυτούς πού δεν πιστεύουν. Τα προβλήματα για όλους είναι κοινά, αλλά η αντιμετώπισή τους από τους ανθρώπους αυτούς διαφορετική. Οι μεν πρώτοι έχουν ένα κουράγιο, μια εσωτερική δύναμη, μία ελπίδα. Οι δεύτεροι –στην πλειονότητά τους-είναι απογοητευμένοι, απαισιόδοξοι, πνευματικά «νεκροί». Για τους δεύτερους οφείλουν να προσεύχονται οι πρώτοι! Τι όμως έχουν οι πρώτοι και αντιμετωπίζουν έτσι τα πράγματα;
Έχουν μέσα στην ψυχή τους, στην ύπαρξή τους έναν μεγάλο θησαυρό, την πίστη τους. Πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη στον Θεό! Πράγματι, πλούσιος όποιος έχει αυτό το δώρο, το χάρισμα, μέσα στην ψυχή του. Μόνο αυτό είναι ύψιστο αγαθό για την ζωή. Όντως, περί της πίστης αυτής διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, στους βίους των αγίων μας. Σ’ αυτήν προτρέπει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αυτήν καλλιεργεί μέσα από την θεολογία της και τα ιερά μυστήριά της.
Λέει ο Χριστός σε αυτόν πού πάσχει: «Πιστεύεις;». «Πιστεύω» του απαντάει και θεραπεύεται. Σε άλλο σημείο γίνεται ό ίδιος σχεδόν διάλογος, όπου καταγράφεται η πίστη, αλλά και η ανθρώπινη αδυναμία: «Πιστεύεις;» Και ο άνθρωπος απαντά «Ναι, Κύριε πιστεύω, βοήθει μοι τη απιστία».
Λέει ο υποψήφιος μάρτυρας μπρός στον τόπο μαρτυρίου του: «Πιστεύω! Μπορείτε να διαμελίσετε το σώμα μου, την ψυχή μου όμως δεν μπορείτε να την πειράξετε».
Και στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας ακούμε: «…πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα…». Δηλαδή όλη μου την ζωή την εναποθέτω μπροστά στο Χριστό.
Θεωρία και πράξη λοιπόν, δόγμα, βίωμα, όλη η Ιερά μας παράδοση, μας παρουσιάζει, μας προτρέπει σε μια ζωή με κέντρο τον Θεό και βασική μας μέριμνα την πίστη μας σε Αυτόν. Μια προσπάθεια ο εγωισμός να δώσει την θέση του στην εμπιστοσύνη σ ’Αυτόν. Αυτό γίνεται με αγώνα, προσπάθεια καθημερινή. Είναι υψηλή κορυφή η πίστη, αποτελεί μείζον θέμα για τον άνθρωπο.
Αν αυτή η πίστη υπάρξει και μεγαλώσει τότε δεν υπάρχει άγχος. Γίνεται ο άνθρωπος –ενώ είναι ενεργός και δραστήριος-ένα παιδί πού με ασφάλεια αφήνετε στην αγκαλιά της μητέρας του. Γίνεται ο άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού.
Αυτήν την προσέγγιση μας προτείνει η Εκκλησία και με αυτόν τον τρόπο «πλάθονται» πιστοί δυνατοί, χαρουσματούχοι, πραγματικά πλούσιοι, γελαστοί, ευτυχισμένοι! Όλα αυτά όχι μόνο για μια ζωή πού αφορά μετά τον θάνατο, όπως λένε, αλλά πού δημιουργεί από το σήμερα μια διαφορετική ζωή.
