Στην ομιλία του συνεδρίαση του Πε.Συ. στις 14 Φεβρουαρίου για τη σύσταση Περιφερειακής Ενεργειακής Κοινότητας, ο περιφερειακός σύμβουλος Σαράντος Αλεξανδρής ανέφερε:
Η ενεργειακή φτώχεια και στη χώρα μας έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις σαν αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών, της ανόδου της ανεργίας και της πέρα από κάθε όριο αύξησης του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας (ΗΕ).
Από το 2001, χρονιά που ξεκίνησε η «απελευθέρωση της αγοράς ΗΕ» με τη μετοχοποίηση και την εισαγωγή της ΔΕΗ στο χρηματιστήριο, το κόστος του ρεύματος για τα οικιακά τιμολόγια έχει αυξηθεί κατά 109%. Το75% αυτής της αύξησης επιβλήθηκε το 2010-2014,δηλαδή στην περίοδο των πρώτων μνημονίων.
Στα πάνω από 15 χρόνια της «απελευθέρωσης της αγοράς ΗΕ» έχουμε την απαξίωση, αποδόμηση και ιδιωτικοποίηση της κρατικής καθετοποιημένης επιχείρησης ενέργειας (της ΔΕΗ), την ανεξέλεγκτη επιδότηση των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων των ΑΠΕ και την υιοθέτηση μιας ακραίας φιλελεύθερης λογικής ότι «τα τιμολόγια της ΗΕ θα πρέπει να αντανακλούν το πραγματικό κόστος παραγωγής».
Με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου και μετά έχουμε: Την παραχώρηση στο ΥπερΤαμείο του υπόλοιπου 34% των μετοχών του Ελληνικού Δημοσίου στη ΔΕΗ και την εφαρμογή των περιβόητων ΝΟΜΕ, όπου η ΔΕΗ υποχρεούται να πουλά ρεύμα κάτω του κόστους στους ανταγωνιστές της και η υποχρέωση εκχώρησης του 50% των πελατών της στους ιδιώτες προμηθευτές μέχρι το 2020.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε η σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση να ολοκληρώσει το έγκλημα χωρίς να έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα και χωρίς εξουσιοδότηση, ξεπουλάει κυριολεκτικά τη ΔΕΗ αφού δεσμεύτηκε να πουλήσει το 40% των λιγνιτικών Μονάδων μαζί με τα ορυχεία στην Μεγαλόπολη και την Φλώρινα και επιπλέον το 17% των μετοχών του Δημοσίου που είναι στο ΤΑΙΠΕΔ.
Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, το μόνο που απομένει σε μια «αριστερή» κυβέρνηση, είναι οι αναφορές σε κοινωνικά πρόσημα και ευαισθησίες και μια νοοτροπία ΜΚΟ. Με τη ΔΕΗ υπό χρεοκοπία και εκποίηση, με τα πλέον των € 2 δις απλήρωτων λογαριασμών ρεύματος και τις δεκάδες χιλιάδες διακοπές ηλεκτροδότησης σε φτωχά νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θεσμοθετείται ως ένα μέσο αντιμετώπισης της ενεργειακής φτώχειας η δημιουργία «Ενεργειακών Κοινοτήτων» από φυσικά πρόσωπα και ΟΤΑ, που λειτουργώντας στο πλαίσιο της αγοράς θα μειώσουν το κόστος της ΗΕ και θα βοηθήσουν την τοπική αυτοδιοίκηση να ασκήσει κοινωνική πολιτική.
Προκύπτουν αυτονόητα ερωτήματα:
• Με τι πόρους θα μπορέσει ένας Δήμος να προχωρήσει σε επενδύσεις έντασης κεφαλαίου, όπως είναι οι ΑΠΕ ;
• Πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να επιβληθούν νέα τέλη στους Δημότες ;
• Τι σημαίνει η δυνατότητα συμμετοχής ΟΤΑ και ιδιωτών φυσικών προσώπων ; τι θα συνεισφέρει π.χ. ο Δήμος και τι ο ιδιώτης ; Μήπως ο ένας θα διαθέσει τα οικόπεδα και ο άλλος τα κεφάλαια ;
• Είναι σε θέση όλοι οι Δήμοι (φτωχοί και πλούσιοι, μικροί και μεγάλοι) να προχωρήσουν στη δημιουργία Ενεργειακών Κοινοτήτων ;
• Σε ποιο Εθνικό Ενεργειακό Σχεδιασμό εντάσσεται η λειτουργία τους ;
• Πως είναι δυνατό από τη μια να μιλάμε για αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας τη στιγμή που αδειοδοτούνται τεράστια Αιολικά Πάρκα σε όλη τη χώρα ;
Η κυβέρνηση υιοθετεί μια δήθεν «αριστερή» – στην πραγματικότητα ως επικοινωνιακό τρυκ, περί αντιπαράθεσης ανάμεσα στα συμφέροντα μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων (που κερδοσκοπούν) και των «κοινοτήτων» (που διαχειρίζονται με δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο τρόπο ένα ζωτικό αγαθό όπως η ΗΕ).
Πρόκειται για μια κατανομή ρόλων που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση και μια κατ’ επίφαση αποκέντρωση, με δέλεαρ ένα υποσχόμενο κέρδος που «θα» προκύψει με βάση την εξοικονόμηση που υποτίθεται ότι «θα» επιτευχθεί κάποτε, αποκλειστικά και μόνο λόγω της ανάπτυξης οικονομιών κλίμακας.
Το δίλημμα που δημιουργεί, είναι και πλαστό και ψευδές.
Οι Ελληνικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, που με βάση τους στόχους της Ε.Ε. θα πρέπει να παράγουν ως το 2030 πάνω από το 50% της ηλεκτρικής ενέργειας, δεν μπορούν να φτάσουν στο ποσοστό αυτό δίχως οικονομίες κλίμακας και συγκέντρωση κεφαλαίου. Η διεθνής πραγματικότητα δείχνει ότι οι πολυεθνικές του μέλλοντος θα είναι στις ΑΠΕ.
Η Ελληνική πραγματικότητα δείχνει ότι ο κλάδος των ΑΠΕ μονοπωλείται από λίγες μόνο επιχειρήσεις, με μεγάλο ενεργειακό χαρτοφυλάκιο που περιλαμβάνει συμβατικές μονάδες φυσικού αερίου και με επαρκή χρηματοδότηση.
Η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, και μάλιστα σε ένα οικονομικό περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική μνημονιακή πραγματικότητα, δείχνει ότι οι Ενεργειακές Κοινότητες όχι μόνο δεν συμβάλλουν στη μείωση της ενεργειακής φτώχειας αλλά δυσκολεύονται να επιβιώσουν και συρρικνώνονται.
Στα πλαίσια αυτά η ΔΕΗ αναγκάζεται με νόμο που ψήφισε η ίδια κυβέρνηση να συρρικνωθεί σε εθνικό και σε υπερεθνικό επίπεδο. Το ρεύμα σταματά και τυπικά να θεωρείται κοινωνικό αγαθό. Μια ματιά στα δικαιολογητικά (εκκαθαριστικό εφορίας) που ζητούν οι «εναλλακτικοί πάροχοι ρεύματος» είναι αρκετή.
Η όλη ιστορία των «Ενεργειακών Κοινοτήτων» δεν είναι παρά άλλο ένα επεισόδιο στο σκηνικό της σκανδαλωδώς επιδοτούμενης «πράσινης ανάπτυξης» και ότι αυτό συνεπάγεται.
Για τους λόγους αυτούς καταψηφίζουμε την σύσταση Περιφερειακής Ενεργειακής Κοινότητας.
