Εκδηλώσεις για τον πρώτο εορτασμό της Μάχης του Προδρόμου οργανώθηκαν το πρωί της Κυριακής από το Σύλλογο Φίλων Τάνου και Μονής Προέδρου Κυνουρίας, στο χώρο της Ιεράς Μονής Προδρόμου Καστρίου Κυνουρίας, με τη συμπλήρωση 191 χρόνων από την ιστορική Μάχη του Προδρόμου, όταν στις 8 Αυγούστου 1826 ηρωικοί μοναχοί και υπερασπιστές της Μονής απέκρουσαν με αυταπάρνηση την επίθεση των βάρβαρων ορδών του Ιμπραήμ, συμβάλλοντας στη θετική έκαβε της Επανάστασης του 1821.
«Συγχαρητήρια στον Σύλλογο Φίλων Τανού & Μονή Προδρόμου για την διοργάνωση της εκδήλωσης και ειδικά στον παλιό μου δάσκαλο Ηλία Χαλκιά για την εξαίρετη ομιλία του.» τόνισε ο βουλευτής Αρκαδίας Κώστας Βλάσης που έδωσε το «παρών» στις εκδηλώσεις.
Μαρτυρίες για τη «Μάχη τον Προδρόμου»
- «Ο Ιμβραήμ τον Αύγουστο του 1826 ανεχώρησεν από το Άστρος και εκείθεν υπήγεν εις την Μονήν Προδρόμου, όπου εκεί ήτο συσσωρευμένο πλήθος γυναικοπαίδων. Αλλά έχουσα φρουράν η Μονή υπέρ τους 100 Τσακώνους αντέστησαν και αυτοί γενναίως και εφόνευοαν υπέρ τους 70 Άραβας και αποτυχών εκεί ο Ιμβραήμ ανεχώρησεν δια την Aaxwviav». (Κ. Δεληγιάννης, Απομνημονεύματα)
- «Αλλά την επιούυαν ο εχθρός ανεχώρησε προς τον Αγιάωην και λυσσών δια την αποτυχίαν, εκινήθη κατά του μοναστηρίον τον Αγίου Ιωάωου του Προδρόμου, άνωθεν του xwpiov Καστρίου κειμένου, όπου ευρίσκονεο ασθενείς τινές και πληγωμένοι στρατιώται και πολλαί οικογένειαι.Επρεπε δε να υπάρχει εις αυτό φρουρά εξ εκατόν περίπου στρατιωτών και οι ευρεθέντες ήσαν ολίγιστοι. Και όμως, αφού ειιληοίαοεν ο εχθρός από το eηάνω μέρος του βουνού, όθεν έρριπτε και πέτρας εναντίον των και τους έβλαπτεν, εκείνοι τον απέκρούσαν ανδρείως και εφόνευσαν και εττλήγωσαν πολλούς και τον εβίασαν ν’ ατιοχωρήσει. Εις το μοναστήριον αυτό ευρίσκετο και ο Γεώργιος Ζιάρβης, Αμερικανός, πληγωμένος. Οι αποκλεισμένοι είχον απόφασιν, αν οι Τούρκοι ήθελον υπερισχύσει και εισβάλει, ν’ ανάψωσι την πυρίτιδα και να συνταφώσιν υπό τα ερείπιά του ομού με αυτούς» (Ν. Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα)
- «Ο Ιμπραίμης, αφού κατέκαυσεν όλα τα χωρία της επαρχίας, (ενν. του Αγίου Πέτρου), μη δυνηθείς να κυριεύσέι τα σπήλαια ιου Πλατάνου, της Σιταίνης, την Μονήν του Προδρόμου και αφού ηχμαλώτισεν όσους εύρεν, επέστρεψεν εις Τριπολιτζάν», (Αν. Κrnπάκης, Απομνημονεύματα). 4. «Οσοι ήσαν εις το μοναστήριον υγιείς στρατιώται εφύλαττον το επάνω μέρος, οι δε ασθενείς και πληγωμένοι εκομίσθησαν εις το κάτω, και αν οι εχθροί υπερίσχυον και έμβαινοr• εις το μοναστήριον, ήσαν αποφασισμένοι να εμβάλωσι πυρ εις το πυριτοφυλάκιον και να σωαπολεσθώσι μετά των εχθρών». («Γενιωί Εφημερίς της Ελλάδος», αρ. 83, Σάββατο 14 Αύγουστυ 1826, Ναύπλιον).
Από άρθρο του δικηγόρου-συγγραφέα Χρ. Κιρκιντάνου, όπου σχολιάζει σχετικά: «Η απόφαση αυτή του ολοκαυτώματος, συνεπής με την ολοκληρωτική αντίληψη των Ελλήνων για τον αμυντικό πόλεμο, πανάρχαιο γνώρισμα της φυλής, που εκφράστηκε κείνο τα χρόνια απλά με το περιλάλητο σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος», ώθησε τους αγανακτισμένους αγωνιστές κυριολεκτικά στον λεγόμενο ηρωισμό ύψους και έσωσε τελικά την κατάσταση» («Χρονικά των Αρκάδων»,τ Ε’,1979).
