Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το ποιοι πρέπει να μπαίνουν στο χώρο της Πολιτικής. Λόγος που έχει ξεκινήσει από παλιά – στη χώρα μας από την εποχή του Πλάτωνα – κορυφώθηκε με την προ ετών καθιέρωση του Ασυμβιβάστου και την εν συνεχεία κατάργησή του, επανέρχεται πάντα σε περιόδους εθνικών εκλογών.
Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ειδικά η Βουλή δεν πρέπει, σε καμιά περίπτωση, να είναι η λύση για ανεπάγγελτους, η βουλευτική έδρα δεν πρέπει να είναι επάγγελμα και μέσο βιοπορισμού (και τι βιοπορισμού…) για ανθρώπους που στη ζωή τους δεν ίδρωσαν, δεν «έγραψαν μεροκάματα» σε κάποιον επαγγελματικό χώρο, δεν «έβγαλαν το ψωμί τους» με – οποιονδήποτε- νόμιμο τρόπο. Το έργο του βουλευτή είναι λειτούργημα, έτσι τουλάχιστον το θεωρώ εγώ, ύψιστο και πρέπει να ασκείται από ανθρώπους καταξιωμένους, δοκιμασμένους στο καμίνι της καθημερινότητας, με το επάγγελμά τους, με τη δουλειά τους, που τους επιτρέπει να ζουν, τουλάχιστον, αξιοπρεπώς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα δουν το Κοινοβούλιο ως λύση προσωπικού προβλήματος, ως επαγγελματική αποκατάσταση, ως καταφύγιο βίου, αλλά ως χώρο ιερό, όπου παίρνονται οι αποφάσεις για την τύχη ολόκληρου λαού.
Κι αφού αναφέρθηκα στην εποχή του Πλάτωνα, να θυμίσω ότι στην «Πολιτεία» του ο μέγιστος των φιλοσόφων τονίζει: οι ενάρετοι δεν πάνε στην Πολιτική ούτε για χρήματα ούτε για δόξα, αλλά για να μην κυβερνώνται από τους χειρότερους…
Η Πολιτική, λοιπόν, για μένα δεν είναι ούτε για τους πάμπλουτους, ούτε για τους ανεπάγγελτους, ούτε για τους κληρονομικώ δικαιώματι επιζητούντες την έδρα ως προικώον ή γενική παροχή. Τι είπατε; Είμαι αιθεροβάμων;
Κώστας Βλάσης
Υποψήφιος Βουλευτής Αρκαδίας
Χειρουργός – Ορθοπεδικός
Επίκουρος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
