Του Γιάννου Γραμματίδη, Προέδρου της Νέας Πορείας-Νέας Ελλάδας
Θεσσαλονίκη 11/09/2016. Ενάμιση χρόνο πριν οι συνεργάτες μου κι εγώ ξεκινήσαμε ένα παράτολμο όσο και προκλητικό ταξίδι με φίλους και φίλες απ’ όλη την Ελλάδα, να δώσουμε ένα ουσιαστικό όσο και ηχηρό παρόν στα πολιτικά δρώμενα με μόνο σκοπό να βοηθήσουμε το τόπο μας και τους συμπολίτες μας, να προτείνουμε ουσιαστικές λύσεις για το πρωτοφανές οικονομικό της αδιέξοδο και να βάλουμε ένα τέλος στον κατήφορο προς το χθες όπου οι πολιτικοί της χώρας όλα αυτά τα χρόνια μας οδήγησαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τυφλωμένοι από τα προνόμια της εξουσίας αλλά και δέσμιοι των κομματικών τους μικρών ή μεγάλων υποχρεώσεων μέσα από τα οποία αφαίμαξαν διαχρονικά από την Ελλάδα πόρους και προοπτικές.
Εμείς ξεκινήσαμε και ήδη σήμερα συνεχίζουμε μακριά από ξύλινες γλώσσες, λαϊκίστικες υποσχέσεις και ανούσιες κομματικές κοκορομαχίες. Μακριά από βιτριολικές λογικές, οπισθοδρομικές ιδεοληψίες και τη φανατική προσήλωση στον καταστροφικό κρατισμό και τις πελατειακές σχέσεις.
Πολιτικοί μηχανικοί, αγρότες, γιατροί, δικηγόροι, εργάτες, υπάλληλοι, έμποροι, βιομήχανοι, στρατιωτικοί, ένστολοι, ιερωμένοι, φοιτητές και τόσοι άλλοι, άνδρες και γυναίκες, άνθρωποι από κάθε πεδίο της κοινωνίας, με γνώσεις, δεξιότητες, όνειρα, ευθύνες και πάνω απ’ όλα σεβασμό στο αύριο των παιδιών μας, που είχαν κάτι να πουν, κάτι να εκφράσουν, που είχαν κάτι να συνεισφέρουν, και που ποτέ μέχρι τότε δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία από τους αλαζόνες της πολιτικής να το κάνουν, αποφασίσαμε να ενώσουμε δυνάμεις.
Είναι πικρό, ίσως κι ανήκουστο, η πηγή της εξουσίας, της κάθε εξουσίας, να παγιδεύεται από τους ίδιους τους εντολοδόχους της. Αναρωτιέμαι αν αυτό δεν αποτελεί μια βαριά μορφή κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού όπου ο πολίτης δεν έχει το δικαίωμα της επιλογής.
Πρόκειται για εκλογικό αυτοματισμό όπου οι επιλογές για τον πολίτη είναι αυστηρά περιορισμένες. Ε! λοιπόν, αυτός ο αυτοματισμός που επέτρεψε γραφικούς, ακραίους κι εσχάτως επικίνδυνους να ορίζουν το αύριο της Ελλάδας, να ντροπιάζουν καθετί έχει αξία στη χώρα μας, να καταπατούν θεμελιώδεις θεσμούς για την ασφάλεια και τη δικαιοσύνη μας και να επηρεάζουν το αύριο των παιδιών μας, σταματάει εδώ!
Ποιός είχε στ’ αλήθεια ασχοληθεί σοβαρά μέχρι και σήμερα με τα προβλήματα αυτά και μάλιστα σε μη προεκλογικές συναντήσεις; Ποιός ασχολήθηκε σοβαρά με τα καθημερινά προβλήματα του αγρότη, με το κόστος παραγωγής, με το είδος των καλλιεργειών, με το άνοιγμα αγορών γι’ αυτόν; Ποιός νοιάστηκε ποτέ για το εάν μπορεί ο πυροσβέστης να προστατεύσει δάση, περιουσίες κι ανθρώπινες ζωές με φθαρμένα άρβυλα, ακατάλληλες από την πολυκαιρία στολές, με ακινητοποιημένα από ζημιές ή ελλείψεις οχήματα συνεπεία μιας κακώς νοούμενης λιτότητας; Ποιός νοιάστηκε ποτέ για το εάν επαρκούν οι αστυνομικές δυνάμεις κι αν έχουν τα κατάλληλα μέσα σε ευαίσθητες για τη χώρα περιοχές για να επιτελέσουν αποτελεσματικά το έργο τους; Ποιός νοιάστηκε για το επίπεδο διαβίωσης των εκπαιδευτικών λειτουργών και την διασφάλιση της συνεχούς τους εκπαίδευσης κι αξιολόγησης; Τέλος, ποιός νοιάστηκε για την εξασφάλιση επάρκειας και στοιχειωδώς ανθρώπινων συνθηκών για το νοσηλευτικό μας προσωπικό; Είναι μακρύς ο κατάλογος των επαγγελμάτων που βρίσκονται πολύ μακριά από την στόχευση του πολιτικού προσωπικού για δεκαετίες τώρα. Αυτά όμως τα καθημερινά προβλήματα μαζί με τις μακροοικονομικές προοπτικές της οικονομίας θα πρέπει να μας απασχολούν.
Όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που μαζί με εμάς τόσα χρόνια μπορεί να μην έκαναν τις καλύτερες επιλογές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν τη ζωή τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την κληρονομιά των γονιών τους και κυρίως τα όνειρα των παιδιών τους σε ομάδες, κύκλους, κλίκες και παρέες είτε από το πολιτικό κατεστημένο του χθες είτε από ακραίους χώρους του σήμερα. Δεν θα παραδώσουμε το μέλλον μας στον κ. Λεβέντη, στον κ. Θεοδωράκη, στην κα Γεννηματά, στην παρέα Φλαμπουράρη, Παππά και Τσίπρα, και στη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.
Στη Θεσσαλονίκη και για μια εβδομάδα θα συγκρουσθεί η «δίκαιη ανάπτυξη» του Τσίπρα με το «συμβόλαιο αλήθειας» του Μητσοτάκη.
Ο ένας βαφτίζει την ανάπτυξη «δίκαιη» όντας ο ίδιος και το κόμμα του ιδεολογικός πολέμιος της ανάπτυξης, ποντάροντας στην ταξική αντίδραση των πολιτών και δήθεν δείχνοντας ένα ανύπαρκτο, όπως από τα πράγματα αποδεικνύεται, κοινωνικό πρόσωπο.
Ο άλλος μιλάει για αλήθεια όταν το κόμμα του από το 2010 και μετά πήρε διαζύγιο από την έννοια της λέξης δίνοντας αβάσιμες ελπίδες στους πολίτες την ίδια στιγμή που συμφωνούσε τα πιο οδυνηρά για τη χώρα μνημονιακά μέτρα με τους δανειστές.
Επιτέλους να το καταλάβουν και οι δυο ότι δεν είναι για τους ώμους τους οι μεγάλες αλλαγές. Να το πάρουν επιτέλους απόφαση: ο Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης δεν είναι Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν είναι καν απομιμήσεις τους, αλλά πολιτικοί παλιάς κοπής που ακόμα και τώρα, στο σημείο της απόλυτης καταστροφής της χώρας, επιμένουν να θέλουν να διαχειριστούν τα συντρίμμια που οι ίδιοι και τα κόμματά τους διαχρονικά προκάλεσαν. Το βήμα όμως της ΔΕΘ δεν θα έπρεπε να είναι βήμα υποσχέσεων αλλά βήμα δεσμεύσεων για μια Νέα Πορεία, μια Νέα Ελλάδα.
Θα ήθελα τώρα να κάνουμε μαζί μια προβολή στο μέλλον, στη μέρα των βουλευτικών εκλογών όποτε κι αν αυτές γίνουν. Ο Έλληνας ψηφοφόρος θα βρεθεί για μια ακόμα φορά στην κάλπη. Θεωρώ όμως ότι αυτή θα είναι μια μοιραία μέρα για το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Θα είναι η μέρα όπου ο πολίτης της μιζέριας, της καταπίεσης, του εξευτελισμού, της κοροϊδίας και της αγανάκτησης θα πάρει τη ρεβάνς.
Έντεχνα ο πρόεδρος της ΝΔ προετοιμάζει το σύνθημα που θα κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα: «Αυτό που ενδιαφέρει είναι να φύγει ο Τσίπρας» υπονοώντας ότι μόνο η ΝΔ μπορεί να το επιτύχει, επομένως συσπείρωση γύρω της. Αυτό που ξεχνάει ο Μητσοτάκης είναι ότι ο Τσίπρας την ημέρα εκείνη θα έχει ήδη γίνει παρελθόν. Αυτό ήδη δημοσκοπικά καταφαίνεται. Αυτό που επίσης δεν βλέπει είναι ότι ο ίδιος έχει πετύχει το μέγιστο της κομματικής του συσπείρωσης που φέρνει τη ΝΔ στο επίπεδο της εποχής Μεϊμαράκη. Γι’ αυτό κι ενώ ο Σύριζα καθημερινά πέφτει, δεν ανεβαίνει η ΝΔ η οποία έχει επιπλέον απωλέσει τον ιδεολογικό της προσανατολισμό που 40 χρόνια πριν καθόρισε από τη Χαλκιδική ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μόλις προ ολίγων ημερών μάλιστα ο Μητσοτάκης επέτεινε το ιδεολογικό κομφούζιο του κόμματός του υιοθετώντας τη λογική της διεύρυνσης των ιδεών και προσκαλώντας κεντροαριστερούς ψηφοφόρους στο φιλελεύθερο χώρο. Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τους ιδεολογικούς ακροβατισμούς του Μητσοτάκη στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός που εμφανίζουν σημάδια σύγχυσης αντί σημαδιών σύνθεσης.
Καλλιεργεί επίσης έντεχνα τη λογική της χαμένης ψήφου σε σχέση με τα μικρά ή τα νέα κόμματα. Μα εάν ο πολίτης πέσει σε αυτή την παγίδα, τότε τι πολιτικές θα ακολουθήσει μια κυβέρνηση της ΝΔ χωρίς αυτοδυναμία αλλά στηριζόμενη σε επίσης μνημονιακής πειθαρχίας κόμματα όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη κι όλα τα ξεπερασμένα από το χρόνο και την εξέλιξη ανεξαρτοποιημένα δήθεν εκσυγχρονιστικά πρώην στελέχη της; Το ζήσαμε ήδη έντονα στο πετσί μας αυτό το εφιαλτικό σενάριο των μνημονιακών κυβερνήσεων των πολιτικών ζόμπι. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια τζάκια, οι ίδιες βαρονίες, η επιτομή της αλαζονείας και του ψευδοελιτισμού. Επίσης, ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε κυβέρνηση των αρίστων. Προσπαθώ να τους εντοπίσω μέσα στο κόμμα του και δεν βλέπω παρά τους ίδιους ανθρώπους που συνέβαλαν διαχρονικά στη διαιώνιση του οικονομικού και πολιτικού προβλήματος. Έτσι όμως αντιλαμβάνεται την αριστεία η σημερινή ΝΔ; Εμείς από την άλλη πλευρά, αντιτάσσουμε τη λογική της χρήσιμης, της λυτρωτικής ψήφου, της ψήφου που θα φέρει νέα κι ακέραια πρόσωπα, τεχνοκράτες και χρήσιμους πολίτες στη Βουλή των Ελλήνων, πολίτες που βρίσκονται ανάμεσα σας και που κανείς δεν τους αξιοποίησε μέχρι σήμερα.
Η λυτρωτική ψήφος θα φέρει τη Νέα Πορεία Νέα Ελλάδα στη Βουλή των Ελλήνων. Τότε και μόνο θα υπάρξει ελπίδα για τον πολίτη γιατί εμείς έχουμε και τη γνώση και την εμπειρία αλλά και τη διεθνή αναγνώριση ώστε να αποτελέσουμε ουσιαστικό μοχλό πίεσης όλων των άλλων κομμάτων του συνταγματικού τόξου προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές ώστε η χώρα να βγει σταδιακά αλλά σίγουρα από τα εφιαλτικά σημερινά της αδιέξοδα. Είναι αυτός ο στόχος που επιβάλλει την ισότιμη συνεργασία όλων εκείνων των πολιτικών φορέων που είναι σήμερα εκτός Βουλής και διαπνέονται από τις ίδιες ιδέες, τα ίδια πιστεύω και συνδέονται μέσω της αγάπης τους για την πατρίδα.
Οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι ότι αυτά τα αδιέξοδα θα παραμείνουν. Αναλογισθείτε μόνο μια ακόμα 4ετία με τους ίδιους ανθρώπους στην εξουσία, ένα σενάριο που μόνο εφιαλτικό φαντάζει. Τους ίδιους ανθρώπους που θα συνεχίσουν την «παράδοση» της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας στις σουίτες του Χίλτον. Οι πραγματικοί (κι όχι οι ευκαιριακοί) Υπουργοί συζητούν και διαπραγματεύονται περήφανα από τους χώρους των Υπουργείων τους που αποτελούν ναούς διακυβέρνησης του λαού. Συνεπώς, ανάγκη ανάκτησης της χαμένης αξιοπιστίας κι αξιοπρέπειας της πολιτικής, της χώρας. Αυτό μπορεί κάλλιστα να αποτελεί κι ένα επιμέρους όραμα για το νέο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Θα κλείσω αναφερόμενος στον Τσίπρα που κακή συγκυρία τον κατέστησε ανέλπιστα Πρωθυπουργό της χώρας. Το κάνω σαν αποχαιρετισμό όχι στην αριστερή παρένθεση (γιατί έτσι θα αδικούσα την Αριστερά της χώρας) αλλά στην ομάδα Φλαμπουράρη, Τσίπρα, Παππά που ανέβηκε στην εξουσία πουλώντας δήθεν ελπίδα και τάζοντας ό,τι ήθελε να ακούσει ο ανυποψίαστος πολίτης. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας ζει με τις αυταπάτες του. Αυτό που ξέρω είναι ότι η λέξη είναι σύνθετη: περιέχει και τη λέξη «απάτη». Η Ελλάδα δεν μεγαλούργησε με αυταπάτες. Δεν ξέρω επιπλέον ποιός είναι ο αυταπατώμενος; Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι οι Έλληνες είναι οι εξαπατημένοι και πρέπει να βρουν επιτέλους δικαίωση.
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στην ενότητα ΑΠΟΨΕΙΣ του παρόντος ιστοχώρου, δημοσιεύονται αυτούσια και εκφράζουν τις απόψεις των συγγραφέων τους και όχι της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης ή της ΔΕΠΕ Τρίπολης.
