«Στίχοι (στροφή) από το ποίημα του Νίκου Γκάτσου»
«καίγομαι – καίγομαι»
Με αυτούς τους στίχους, νομίζω ότι μπορεί να αρχίσει ένας αρθρογράφος, όταν θέλει να περιγράψει η να αναφερθεί, στα όσα γίνονται σήμερα, τόσο στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με επίκεντρο τη λωρίδα της Γάζας, όσο και στην Ουκρανία!
Με αυτούς τους στίχους, μπορεί να αρχίσει και κάποιος, που παρακολούθησε το θεατρικό έργο «ΤΡΩΑΔΕΣ» προχτές το βράδυ στο θεατράκι του άλσους Αγ.Γεωργίου στη Τρίπολη και θέλει να μεταφέρει τις εντυπώσεις του, από το έργο αυτό, στο ευρύτερο κοινό του Δήμου μας!
Το έργο αυτό, εκτός από το άριστο παίξιμο των ηθοποιών, περιλαμβάνει τους πιο εντυπωσιακούς και συνάμα συνταρακτικούς μονολόγους και διαλόγους, σχετικούς με τις επιπτώσεις του πολέμου στον πιο απλό Άνθρωπο, μέχρι στον πιο σπουδαίο!
Αναφέρομαι στον μονόλογο πρώτα της Εκάβης, γυναίκα του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας! Και στη συνέχεια της Ανδρομάχης, γυναίκα του Έκτορα, γιο του Πριάμου! Ως επίσης της Πολυξένης και της Κασσάνδρας, κόρες και οι δύο του Πριάμου!
Συνταρακτικός ήταν και ο διάλογος μεταξύ της Εκάβης και του μεσολαβητή των Ελλήνων, τη στιγμή που εκείνος, ανακοίνωνε στην Εκάβη τις αποφάσεις των νικητών Ελλήνων, για την περεταίρω πορεία της ζωής της! Και στην Ανδρομάχη για την «τύχη» που περίμενε τόσο την ίδια, όσο και το νεογέννητο παιδί της!
Αυτό το έργο που γράφτηκε το 415 π.χ κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, από τον Ευριπίδη, τραγικό ποιητή και διδάσκαλο της τραγωδίας στο θέατρο της αρχαίας Αθήνας, είναι ένας ύμνος ουσιαστικά στην ΕΙΡΗΝΗ περιγράφοντας τις επιπτώσεις του πολέμου στους Ανθρώπους!
Στις «Τρωάδες» ο Ευριπίδης παρουσιάζει την ιστορία από την πλευρά των «ηττημένων», που όμως δεν ζήτησαν ούτε προκάλεσαν την πολεμική αναμέτρηση! Ο Ανθρώπινος πόνος παίρνει οικουμενικές διαστάσεις και ακουμπά τον καθένα μας!.
Στο έργο ο θρήνος των γυναικών, των μανάδων, των συζύγων, των αδελφών, ανθρώπινος και αποκαλυπτικός, επισημαίνει για άλλη μια φορά τα «έργα» και τα «κατορθώματα» της ανθρώπινης θηριωδίας!
Η Τροία καίγεται. Ο πολιτισμός της καταστρέφεται. Το μέλλον μιας χώρας ενταφιάζεται. Οι γυναίκες παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, σκλάβες και λάφυρο στα χέρια των νικητών!
Ο Ευριπίδης δεν δίστασε αλλά ούτε και ταλαντεύτηκε, να πάει κόντρα στο φιλοπολεμικό κλίμα της εποχής εκείνης, εφ όσον ήταν πολύ νωρίς ακόμη από την κατάληξη που είχε ο πόλεμος για τους Αθηναίους και η πλάστιγγα έγερνε ακόμη υπέρ αυτών!
Παρ όλα αυτά τόλμησε και παρουσίασε το έργο του, αλλά εισέπραξε προσωρινά τη χλεύη των Αθηναίων, οι οποίοι με την περιφρόνησή τους τον ανάγκασαν να φύγει από την Αθήνα και να φιλοξενηθεί, ύστερα από πρόσκληση, στην αυλή του Μακεδόνα βασιλιά Αρχέλαου!
Σημαντικό ρόλο στο γράψιμο του έργου έπαιξε, ο θάνατος του γιού του Ξενοφώντα, σε μία από τις μάχες του πολέμου και ο πόνος που τον σημάδεψε σαν γονιό στην μετέπειτα ζωή του!
Αργότερα, μετά τον πρόωρο θάνατό του, από τραύματα που του προκάλεσαν άγρια σκυλιά κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην εξοχή και με δεδομένα πλέον τα αποτελέσματα του πολέμου σε βάρος των Αθηναίων, οι πατριώτες του, αναγνώρισαν το λάθος τους και θυμήθηκαν τα προφητικά λόγια του Ευριπίδη, για τις τραγικές συνέπειες του πολέμου, οπότε τον αναγνώρισαν σαν μεγάλο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα και τον αποκατέστησαν, τοποθετώντας τον μεταξύ των μεγάλων!
Ο Ευριπίδης μίλησε με το έργο του, ως όφειλε και χτύπησε έγκαιρα το κουδούνι του κινδύνου και των συνεπειών ενός πολέμου σε όλους τους ανθρώπους, όσο ψηλά κοινωνικά και αν βρίσκονται, αλλά δεν εισακούσθηκε την ώρα που έπρεπε!
Τώρα, μετά από 2,5 χιλιάδες χρόνια από τότε, δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. και η ανθρωπότητα με ελαφρά την συνείδησή της, είναι έτοιμη να ξανακυλήσει στο αίμα και στον πόνο ενός νέου και πιο καταστροφικού πολέμου!
Ήδη στη γειτονιά μας τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται έντονα και χιλιάδες συνάνθρωποί μας βιώνουν τις ίδιες επιπτώσεις και συνέπειες, από εκείνες που πολύ χαρακτηριστικά, αναφέρει στο έργο του ο Ευριπίδης!
Πρέπει λοιπόν να μένουμε αδιάφοροι;;;;
Πρέπει λοιπόν και μάλιστα μετά από τόση εμπειρία που απέκτησε η ανθρωπότητα στο διάβα των 2,5 χιλιάδων χρόνων, να παριστάνουμε τους ανήξερους;;;
Εγώ νομίζω ότι ο Ευριπίδης, ήρθε προχτές, ξανά στη ζωή μας!
Συναντήθηκε και μίλησε μαζί μας, με το έργο του και μας κάλεσε σε επαγρύπνηση και εγρήγορση, ώστε να μην ζωντανέψουν ξανά ανάμεσά μας, η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Πολυξένη και η Κασσάνδρα, σαν σύγχρονες «Τρωάδες» και ακούσουμε και πάλι τον θρήνο και το σπαραγμό τους, από τις επιπτώσεις ενός σύγχρονου πολέμου!
Τρίπολη 31-7-2014 Τάσος Παπαζαχαρίας
www.tasospapazax.blogspot.com
