Πέθανε σε ηλικία 82 ετών, ο Σταύρος Τσιώλης, διακεκριμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του νέου ελληνικού κινηματογράφου.
«Σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 6.10 το πρωί ο αγαπημένος μας πατέρας φίλος και αδελφός Σταύρος Τσιώλης ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά σπάνια και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ΄αυτή τη ζωή… Μόνο λύπη γι όλα αυτά που μας χώρισαν και άγια τύχη γι όλα αυτά που ένωσαν», ανέφεραν μέσα από το προφίλ του Σταύρου Τσιώλη στο Facebook οι οικείοι του Έλληνα δημιουργού.
Ο Σταύρος Τσιώλης, είχε γεννηθεί στην Τρίπολη το 1937 και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα. «Μεγάλωσα μες στον κινηματογράφο. Κουβάλαγα τις καρέκλες, τις κόπιες κι έβλεπα τα πάντα, από Τζον Φορντ μέχρι Φελίνι. Μάλιστα, το La Strada είχε βγει με τον ελληνικό τίτλο Πουλημένη απ’ τη μητέρα της», είχε πει σε συνέντευξή του στη Lifo το 2018. 17.12.2018 Σταύρος Τσιώλης (1937 – 2019) Από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ.Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν Ο μικρός δραπέτης για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας. «Δούλεψα και με τον Φώσκολο. Η Κατάχρηση Εξουσίας με τον Κούρκουλο, σε δικό μου σενάριο, έσκισε διεθνώς. Παίχτηκε σε 36 χώρες, μεταγλωττίστηκε και παιζόταν ως δεύτερη ταινία στην Ομόνοια. Έκανε πολλά λεφτά η ταινία εκείνη», είχε πει. Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985. «Το 1970 αποχώρησα από το σινεμά. Με είχε καλέσει πάλι ο Φίνος και μου ανέθεσε να κάνω το Καληνύχτα, Μαργαρίτα με μία συγκεκριμένη ηθοποιό. Αρνήθηκα και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Δεν μου το επέτρεπε, όμως, η αριστερή μου συνείδηση. Μιλάμε για καιρούς χούντας», είχε πει ο Σταύρος Τσιώλης. «Ξαναμπήκα στο σινεμά όταν συνάντησα στη λαϊκή Χαλανδρίου τον οπερατέρ Γιώργο Αρβανίτη. “Δεν γράφεις κάνα σενάριο;” μου λέει. Στρώθηκα, έγραψα το Μια τόσο μακρινή απουσία − και τότε γράφαμε στο χέρι, εννοείται. Ένιωθα πάλι πανευτυχής», είχε δηλώσει.
Η ταινία του Μια Τόσο Μακρινή Απουσία απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι Ακατανίκητοι Εραστές το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1992 σκηνοθέτησε το Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε και το 1998 το Ας περιμένουν οι γυναίκες. Η τριλογία του Τσιώλη θα ολοκληρωθεί το 2018, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, με Γυναίκες που Περάσατε από Δω. «Να ξέρετε, εμένα κύριές μου επιρροές είναι ο ιταλικός νεορεαλισμός και ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες. Στο Γυναίκες που περάσατε από δω οι ήρωες είναι δύο άνεργοι άντρες που προσλαμβάνονται για μια μέρα να φυλάνε τσίλιες στην ανέγερση ενός παράνομου μικρού οικήματος. Για πρώτη φορά δεν κάνουμε road movie, αλλά νομίζω πως, παρ’ όλα αυτά, για road movie θα πρόκειται. Δεν βγαίνουμε περατζάδα με την κάμερα, αλλά είναι η ζωή και οι γυναίκες κυρίως που περνάνε μπροστά από τον φακό μας.»
Πηγή: www.lifo.gr
