Νέες μεταδοτικές ασθένειες και σωρεία κινδύνων για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά τους, ήταν μερικά μόνο, από τα όσα πίστευαν οι “προφήτες κακών”, πως θα φέρουν μαζί τους οι πρόσφυγες, ερχόμενοι στην Τρίπολη…
Το “αντίδοτο” σε όλα αυτά ήταν η κατανόηση, η ζεστασιά και η ανθρωπιά, που έδειξε η πλειονότητα των κατοίκων στο καλωσόρισμα των ξεριζωμένων αυτών ανθρώπων.
Η Τρίπολη φιλοξενεί εδώ και αρκετούς μήνες οικογένειες προσφύγων, που κρύβουν πίσω τους ιστορίες ταλαιπωρίας, πόνου, θλίψης, αλλά και ανατριχιαστικές ιστορίες από τον δρόμο της φυγής, που επέλεξε να πάρει ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Μια τέτοια ιστορία σας παρουσιάζει η Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης.
Συνέντευξη με μια οικογένεια προσφύγων που ζει πλεον ανάμεσα μας στην πόλη της Τρίπολης
Την πρώτη φορά που επικοινώνησα με τον Άγγελο, τον διερμηνέα που εργάζεται στο πρόγραμμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, για να κανονίσουμε μια συνέντευξη με την οικογένεια Χουσεϊνί, ήταν μέσω τηλεφώνου. Ομολογώ, πως περίμενα να είναι διστακτικός και πως με διέψευσε ευχάριστα, όταν μου ανακοίνωσε, πως με μεγάλη χαρά μια οικογένεια προσφύγων, θα μας άνοιγε τις πόρτες τους σπιτιού της, για να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Αυτό ήταν. Δεν χάσαμε καθόλου χρόνο και συμφωνήσαμε να τα πούμε και πάλι από κοντά.
Τον συνάντησα μετά από λίγες ημέρες, για να με οδηγήσει στην οικογένεια Χουσεϊνί, που ζει πλέον ανάμεσα μας σε διαμέρισμα στο κέντρο της Τρίπολης.
Εκεί μας υποδέχτηκε ο 39χρονος πατέρας της οικογένειας ο Αμπντουλγαντέρ από το Αφγανιστάν, που κατάφερε να διαφύγει από τη δεινοπαθούσα χώρα του και πλέον ζει στην Τρίπολη.
«Είμαι από το Αφγανιστάν. Εκεί ήμουν δημόσιος υπάλληλος. Πριν από περίπου ένα χρόνο αναγκαστήκαμε, να εγκαταλείψουμε την χώρα μας. Λόγω της δουλειάς μου, επειδή συνεργαζόμουν με το Κράτος, δεχόμουν πολλές απειλές από τους τρομοκράτες, οι οποίοι δολοφόνησαν και τον πατέρα μου. Έτσι αναγκάστηκα, να πάρω την οικογένεια μου και να φύγουμε”, μας περιγράφει ο Αμπντουλγαντερ, ενώ στο δωμάτιο μπαίνει η σύζυγος και η μικρή του κόρη, που με ένα της βλέμμα, κατάφερε να μας κλέψει την καρδιά.
“Αναγκαστήκαμε να ταξιδέψουμε παράνομα. Περάσαμε από τα σύνορα του Πακιστάν, του Ιράν και της Τουρκίας ώσπου να φτάσουμε στην Ελλάδα”, συνεχίζει ο Αμπντουλγαντερ, αλλά εμάς την προσοχή μας τραβά, το βλέμμα της συζύγου του, που κατά την περιγραφή θαρρεί κανείς, πως μέσα της βίωνε ξανά και ξανά εκείνες τις στιγμές. Λιγομίλητη και με τα μάτια χαμηλά κρατούσε σφιχτά αγκαλιά την μικρή της κόρη και ξαναζούσε μέσα από την περιγραφή όλα εκείνα, που την οδήγησαν στον ξεριζωμό.
Η περιγραφή συνεχίζεται με τον 39χρονο πατέρα της οικογένειας, να μας μιλά για την αρχή ενός δύσκολο ταξιδιού… “Ο διακινητής μας, μας είχε προειδοποιήσει εξαρχής, πως το ταξίδι θα είναι επικίνδυνο και χωρίς καμία εγγύηση για την ζωή μας. Αλλάξαμε πολλούς διακινητές. Ήταν διαφορετικός σε κάθε χώρα. Εμείς θέλαμε, να φτάσουμε στην Ευρώπη. Ο πρώτος διακινητής μας έφερε μέχρι τα σύνορα με το Ιράν, στη συνέχεια άλλος διακινητής μας έφτασε μέχρι την Τουρκία και ο τρίτος διακινητής μας μετέφερε στην Ελλάδα. Από την ημέρα που ξεκινήσαμε το ταξίδι – το οποίο διήρκεσε περίπου 3 μήνες- νιώθαμε φόβο. Στην Τουρκία μας συνέλαβαν και περίπου δυο μήνες, ήμασταν σε κράτηση. Μετά μας δώσανε ένα χαρτί για απέλαση. Όταν βρεθήκαμε στο καράβι με προορισμό την Ελλάδα κινδυνεύσαμε με ναυάγιο και τότε παρουσιάστηκε το λιμενικό της Ελλάδας. Μας έσωσαν και μας μετέφεραν στην Λέσβο. Εκεί μας προσέφεραν μια σκηνή, ζεστασιά και στεγνά ρούχα. Η πρώτη νύχτα ήταν πολύ δύσκολη. Την δεύτερη μέρα, μας μετέφεραν σε κλειστό χώρο για καταγραφή και επιστρέψαμε στη σκηνή. Από εκεί μας μετέφεραν στο hotspot στη Μόρια. Η κατάσταση εκεί ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Αναγκάζονται, να μένουν σε σκηνές ακόμα και πέντε οικογένειες μαζί. Υπήρχαν διαμάχες ανάμεσα στους πληθυσμούς, που φιλοξενούνταν εκεί. Από την Μόρια φύγαμε μετά από λίγο καιρό και μας μετέφεραν σε άλλο camp. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα”.
Τα όσα μας είπε ο Αμπντουλγαντερ “ξύπνησαν” εικόνες στο μυαλό μας, από αυτές που κατέκλυζαν τα ΜΜΕ, με πρόσφυγες μέσα στην θάλασσα, να κρατούν μικρά παιδιά στη αγκαλιά τους και να παλεύουν με τα κύματα. Και όμως τώρα είχαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο, που βίωσε αυτές τις στιγμές αγωνίας και έφτασε κοντά στο θάνατο και πιστέψτε μας η δύναμη της περιγραφής ξεπέρασε κατά πολύ την δύναμη των εικόνων, που είχαμε δει στα δελτία ειδήσεων.
Ξαφνικά η συνέντευξη διακόπτεται, καθώς η οικοδέσποινα του σπιτιού, θέλησε να μας προσφέρει ένα κέρασμα. Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε, με ζεστό τσάι, φρούτα και χειροποίητο κέικ. Το διάλειμμα ήταν επιβεβλημένο και το κέρασμα κάτι παραπάνω από υπέροχο.
Αφού λοιπόν απολαύσαμε τα όσα μας προσέφεραν, είχε έρθει η ώρα για μια βόλτα στην πόλη. Η συνέντευξη θα συνεχιζόταν στην πλατεία Πετρινού.
Τα παιδιά της οικογένειας Χουσεϊνί, τέσσερα στον αριθμό, δέχτηκαν με μεγάλη χαρά, να μας συνοδεύσουν. Ποιο παιδί άλλωστε θα έλεγε όχι σε μια βόλτα. Η επιθυμία για μια απλή βόλτα – τόσο αυτονόητη για εμάς – αλλά πραγματικά πολύτιμη, γι αυτά τα παιδιά, ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Ξέρετε αποκτά άλλη αξία ένας καθημερινός περίπατος σε μια ήσυχη πλατεία, όταν έχεις βιώσει τον πόλεμο.
Φτάνοντας στην πλατεία, κάτσαμε στο παγκάκι που βρίσκεται απέναντι από το Μαλλιαροπούλειο θέατρο και συνεχίσαμε την κουβέντα μας, για το πώς είναι η ζωή στην Τρίπολη, αλλά και για τα σχέδια της οικογένειας για το μέλλον.
“Όλα κυλούν ομαλά από την ημέρα, που φτάσαμε. Όλοι μας φέρονται φυσιολογικά”, μας ανέφερε ο Αμπντουλγαντερ και εμείς δεν το κρύβουμε, πως φουσκώσαμε από περηφάνια για τους συμπολίτες μας, που στην πλειονότητα τους, αξίζουν τον τίτλο του Ευρωπαίου πολίτη.
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε την οικογένεια θελήσαμε να μάθουμε, αν κάνουν σχέδια για το μέλλον. “Όσον αφορά στα σχέδια μας για το μέλλον, έχουμε δώσει συνέντευξη για άσυλο και περιμένουμε την απάντηση. Το σπίτι που μένουμε τώρα είναι για δυο χρόνια. Αν πάρουμε θετική απάντηση για το άσυλο θα θέλαμε να συνεχίσουμε την ζωή μας στην Τρίπολη. Δεν μπορούμε όμως να ξέρουμε ποιο θα είναι το μέλλον μας”, μας ανέφεραν και κλείσαμε την συνέντευξη με μια σφιχτή χειραψία.
Και κάπως έτσι η βόλτα μας έφτασε στο τέλος της. Το συμπέρασμα…ένα! Πως πάντα υπάρχει… η άλλη όψη του νομίσματος! Πριν κρίνουμε λοιπόν ή αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση με καχυποψία και φόβο για το διαφορετικό, θα πρέπει πρώτα να “μπούμε στα παπούτσια του άλλου”.
(Φωτογραφίες: Φώτης Αλεξόπουλος)
