Η Τρίπολη τις τελευταίες δύο ημέρες συγκέντρωσε την κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Δεν την τοποθέτησε σε “σκηνή”, δεν ήταν αυτό το ζήτημα. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι…
Του Θοδωρή Τσούτσου
Η Τρίπολη, λοιπόν, υποδέχτηκε. Άκουσε. Δημιούργησε στιγμές για το μέλλον της. Το έκανε όλο αυτό με επισημότητα, με προσοχή, με τον τρόπο που πρέπει όταν μια ολόκληρη κυβέρνηση κάνει τέτοιες επισκέψεις, όπως αυτή για το Αναπτυξιακό Συνέδριο. Ωστόσο, η Τρίπολη δεν είχε μία και μόνο, αλλά καθοριστική, δυνατότητα. Να “περπατήσει” κι εκείνη πάνω στη σκηνή. Μαζί της!
Αυτό δεν έχει να κάνει με τα αστυνομικά μέτρα, που στο κάτω – κάτω είναι αφενός συνηθισμένα, αφετέρου αφορούν στην ασφάλεια. Αφορά στον τρόπο που λειτουργεί, σχεδιάζει και τελικά αποφασίζει η κεντρική πολιτική σκηνή. Η πολιτεία, ας την πούμε έτσι σε μια γενική μορφή της, είναι λίγο ακριβοθώρητη.
Το αντιλαμβάνεται κανείς ακόμη και σε 24ωρα, στα οποία συμμετέχει σε συνευρέσεις εκατοντάδων ανθρώπων. Έχει ένα πέπλο μπροστά της. Ακόμη και αν πρόκειται για μια πολιτεία, για μια κυβέρνηση για να το πούμε πιο σωστά, που έχει δημόσια κατεύθυνση. Δημόσιο πρόσωπο, όπως η συγκεκριμένη.
Στη διάρκεια του Αναπτυξιακού Συνεδρίου ακούστηκαν πάρα πολλά και σημαντικά θέματα από πολλές πλευρές. Όχι από τους υπουργούς, από εκείνους έτσι κι αλλιώς ακούμε πολλά ακόμη και όταν δεν είναι στην πόλη μας. Απλώς τώρα ακούσαμε λίγα περισσότερα για την πόλη μας, τον νομό μας και την περιφέρειά μας…
Τα πιο σημαντικά από όσα ειπώθηκαν, όμως, αυτό το διήμερο, βγήκαν από τα χείλη των κοινωνικών ομάδων. Έστω σε αυτά τα τρίλεπτα, πεντάλεπτα, άντε εξάλεπτα, όταν καταχράστηκαν το χρόνο, που είχαν στη διάθεσή τους. Τα προβλήματα της κοινωνίας, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι βρίσκεται σε ανάπτυξη, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση σε όλους τους τόνους και δεν έχουμε διάθεση να αμφισβητήσουμε τους οικονομικούς δείκτες της, τα γνωρίζει πολύ καλύτερα η ίδια η κοινωνία.
Και η κοινωνία που γνωρίζει, δεν έχει τη δυνατότητα, φυσιολογικά θα πει κανείς, να σταθεί μαζί τους στη “σκηνή”, που λέγαμε και πιο πάνω. Για να μεταφέρει τα προβλήματά της. Πολύ περισσότερο για να της τα δείξει στην πράξη. Στην καθημερινότητά τους.
Υπάρχει διέξοδος; Σαφώς και υπάρχει. Αυτή είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση κόσμων. Ούτε θέμα σύγκρισης λειτουργιών ή και προσώπων. Απλώς, αποδείχθηκε περίτρανα και στο Αναπτυξιακό Συνέδριο, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είτε στον πρώτο είτε στον δεύτερο βαθμό της, μπορεί να “περπατήσει” πλάι – πλάι με τους πολίτες.
Άρα μπορεί και να τους καταλάβει καλύτερα, διότι αφήνει τη δυνατότητα να την συναντήσουν πρόσωπο με πρόσωπο. Μπορεί να δει τον κόσμο στην αληθινή του μορφή. Χωρίς να φοράει τα καλά του, για τη συνάντηση με έναν υπουργό. Να τον δει την ημέρα που θα αγωνιά γιατί το παιδί του δεν θα έχει να φάει ή που δεν θα έχει ρεύμα, θα έχει τελειώσει η σύνταξη. Δεν έχει νόημα να αραδιάσουμε όλα τα προβλήματα, κάποια μάλιστα μπορεί να είναι και μεγαλύτερα από αυτά!
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει πέπλο στο πρόσωπό της. Ακόμη περισσότερο, όμως, ο ίδιος ο πολίτης δεν βάζει… μακιγιάζ, όταν πρόκειται να την συναντήσει. Σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει να εκχωρηθούν οι λειτουργίες του κράτους στις Περιφέρειες και στους Δήμους; Όχι βέβαια.
Σημαίνει, όμως, ότι η κεντρική πολιτική σκηνή θα πρέπει να την εμπιστευτεί περισσότερο. Να την υποστηρίξει, υλικά και σε όποιο άλλο επίπεδο. Σημαίνει ότι θα πρέπει να την αφήσει να λύσει θέματα, που η ίδια, η πολιτεία δηλαδή, όταν τα βλέπει, αυτά τις περισσότερες φορές έχουν καλυφθεί. Προσοχή στις λέξεις, όχι διορθωθεί, απλώς καλυφθεί.
Το Αναπτυξιακό Συνέδριο μπορεί να ανέδειξε μια σειρά από σημαντικά θέματα. Το ότι τα ανέδειξε, όμως, όσο και αν δείχνει την καλή πρόθεση των παρισταμένων, δεν σημαίνει ότι τα αντιμετώπισε. Τώρα που πια η κεντρική πολιτική σκηνή αποχώρησε και ετοιμάζει το επόμενο ταξίδι της, αυτά παραμένουν εδώ. Και ίσως για αυτό το λόγο, επειδή εκείνη θα συνεχίσει να ζει με αυτά, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και στις δύο βαθμίδες της ήταν στην ουσία εκείνη που ζήτησε από το Συνέδριο οι παριστάμενοι να μην φύγουν απλώς με θέσεις που διατυπώθηκαν, αλλά με συγκεκριμένες αποφάσεις.
Υ.Γ.: Προερχόμενος από τον αθλητικό χώρο και παρακολουθώντας ώρες και ώρες θέσεις και αντιθέσεις στη διάρκεια των “τραπεζιών” του συνεδρίου, θα ήθελα να έχουν ειπωθεί περισσότερα για τον αθλητικό τουρισμό. Το θέμα δεν είναι οικονομικό, για όσους με παρεξηγούν. Είναι ξεκάθαρα κοινωνικό και αφορά τα παιδιά μας…
