Οι δεσμοί Ελλάδας-Παλαιστίνης είναι μακροχρόνιοι και στενοί. Επιπλέον υπάρχουν κοινά σημεία που συνδέουν τους δύο λαούς.
Εκτός της ιστορίας, οι δεσμοί στηρίζονται σε κοινές αξίες και αρχές, στην αυτοδιάθεση των λαών, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, στη δικαιοσύνη, στη δημοκρατία, στο σεβασμό της τήρησης της διεθνούς νομιμότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών.
Τα κοινά σημεία που συνδέουν τους δύο λαούς, στηρίζονται (και) στη σημερινή πραγματικότητα, στις σημερινές συνθήκες. Η κατοχή της Παλαιστίνης και η κατοχή του 40 % της Κύπρου από το κράτος του Ισραήλ και την Τουρκία αντίστοιχα, όπως επίσης και ο εποικισμός που συντελείται από τους αντίστοιχους εισβολείς, θέτουν Ελλάδα-Κύπρο και Παλαιστίνη σε κοινή θέση. Προασπίζονται την ίδια τους την υπόσταση αλλά και τη διεθνή νομιμότητα που παραβιάζεται, με την ανοχή ή και τη σύμπραξη της διεθνούς κοινότητας.
Οι Παλαιστίνιοι είναι πρόσφυγες στον ίδιο τον τόπο τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ξεριζωμένους Ελληνοκύπριους, των οποίων η γη τελεί υπό τουρκική κατοχή.
Έτσι, έστω και έμμεσα, το «προσφυγικό», που αποτελεί μείζον θέμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη, συνδέει τον ελληνικό-κυπριακό και τον παλαιστινιακό λαό. Και αυτό, διότι στη μεν Ευρώπη ακολουθείται για τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική πολιτική «κλειστών συνόρων», στη δε Παλαιστίνη τα τείχη είναι πανταχού παρόντα, εμποδίζοντας τη μετακίνηση ανθρώπων, που έτσι στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Συμπερασματικά, κοινή είναι η μοίρα του ελληνικού-κυπριακού και του παλαιστινιακού λαού, ο αγώνας για εθνική υπόσταση, εθνική ανεξαρτησία και δικαιοσύνη.
