“Τα ΑμεΑ είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας”…, “Η προσβασιμότητα είναι δικαίωμα όλων”…. και άλλες συναφείς φράσεις ηχούν στα αυτιά μας σε γιορτές, εκδηλώσεις, πολιτικές ομιλίες και αφιερώματα σε παγκόσμιες ημέρες.
Η πραγματικότητα όμως δεν χρειάζεται λέξεις, αλλά… πράξεις! Εκεί φαίνεται πως χολένουμε…σαν χώρα, σαν κράτος, σαν Δήμος, σαν πόλη!
Λόγια, λόγια, λόγια…
Οι υποσχέσεις και τα «θα» μένουν στους καλογραμμένους προεκλογικούς λόγους πολιτικών – μιας που στην “οδό της θεωρίας” έχουν μαζευτεί πολλοί – και δεν μετουσιώνονται σε πράξεις, προκειμένου να αγγίξουν την ανθρώπινη και πρακτική διάσταση του θέματος της προσβασιμότητας. Και έτσι η καθημερινότητα των ΑμεΑ μετατρέπεται σε Γολγοθά στην Ελλάδα του 2019!
Μια βόλτα στην πραγματικότητα…
Το να αποτυπώσουμε σε ένα κείμενο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες στην καθημερινότητα τους στην «αφιλοξενη» (τον τίτλο τον κερδίζει με διαφορά…) για αυτά πόλη της Τρίπολης, ήταν κάτι εύκολο. Το να περάσουμε όμως μαζί τους, μια ημέρα από την καθημερινότητα τους σε real time μας έκανε να παρατηρήσουμε διαφορετικά τα πράγματα…
Η βόλτα μας ξεκινά και η απογοήτευση μας “υποδέχεται” στην πρώτη μας κιόλας καταγραφή…
Αποφασίσαμε λοιπόν, να κάνουμε αυτή την βόλτα μαζί με τον πρόεδρο του συλλόγου ΑμεΑ Αρκαδίας Παναγιώτη Παρασκευόπουλο ,για να δούμε μέσα από τα δικά του μάτια τα εμπόδια, τις ελλείψεις και τις κακοτεχνίες, που λειτουργούν ως προσκόμματα σε μια ήδη απαιτητική καθημερινότητα για τους ανθρώπους αυτούς.
Σε κάθε γωνιά μια καινούργια… δυσάρεστη έκπληξη για εμάς και μια καινούργια δοκιμασία για τον Παναγιώτη!
Ράμπες για … ΟΣΚΑΡ!
Οδός 28ης Οκτωβρίου… ένας από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης μας! Εκεί αποτυπώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, η κατάσταση που επικρατεί στην Τρίπολη στο σύνολο της με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ράμπες διαλυμένες, ράμπες που οδηγούν σε φρεάτια, ράμπες που δεν πληρούν καμία προδιαγραφή και μοιάζουν σαν κάποιος να τις έβαλε εκεί για να βγάλει την … υποχρέωση.
Έχοντας πάρει μια δυνατή γεύση και με την απορία για το τι άλλο μας περιμένει άραγε, συνεχίσαμε την διαδρομή μας….
Ένα φρεάτιο, μια κολόνα της ΔΕΗ και μερικά σκαλιά έξω από το κτίριο της Περιφέρειας Πελοποννήσου, στην καθημερινότητα κάποιων, μπορεί να καταγράφονται ως απλές δυσκολίες, για άλλους όμως αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια.
Επόμενος προορισμός… πλατεία Αγίου Βασιλείου!
Το δικαίωμα της προσβασιμότητας που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε τα άτομα με αναπηρίες να ζουν ισότιμα και ανεξάρτητα, “προσκρούει” βάναυσα στην πραγματικότητα και στην εικόνα που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.
Η πρόσβαση στην πλατεία αδύνατη και τα πεζοδρόμια απροσπέλαστα για έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο.
Ο Παναγιώτης επιστρατεύει το χιούμορ του για να μας περιγράψει την κατάσταση, με την συζήτηση να έρχεται στο πολυπόθητο ασανσέρ, που περιμένουν τα άτομα Αμεα – και οχι μόνο – να τοποθετηθεί στον Μητροπολιτικό ναό, προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε αυτόν.
Μαλλιαροπούλειο θέατρο… εκεί που ο σχεδιασμός έμεινε στη μέση!
Η ικανοποίηση μας στην θέα μιας σωστής ράμπας, που πληρεί τις προδιαγραφές… κρατά δυστυχώς λίγο, έως ότου ανοίξει η πλαϊνή πόρτα του θεάτρου και βρεθούμε μπροστά στην επικίνδυνη αποστολή, που καλείται να φέρει εις πέρας ο Παναγιώτης.
Εκεί που απαιτούνται προσόντα ακροβάτη, όπως συνηθίζει να λέει και ο ίδιος, για να μπορέσει ένα άτομο με κινητικά προβλήματα, να εισέλθει στον χώρο, χωρίς βοήθεια.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
Φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων στην οδό Ναυπλίου. Εκεί πλέον η κατάσταση δυσκολεύει. Χωρίς να αποτελεί επιλογή του ο Παναγιώτης πρέπει, να ακολουθήσει μια εναλλακτική διαδρομή, καθώς το να διανύσει λίγα μέτρα πάνω στα υποτιθέμενα πεζοδρόμια, φαντάζει ακατόρθωτο.
Θέτοντας λοιπόν την ζωή του σε κίνδυνο επιλέγει – ή μάλλον εξαναγκάζεται από τις υπάρχουσες συνθήκες – να κινηθεί επί του οδοστρώματος.
Όταν φτάνουμε στον προορισμό μας, αντιλαμβανόμαστε στην πλήρη έκταση του τον όρο “κοινωνικός αποκλεισμός”. Μια δημόσια υπηρεσία με μηδενική πρόσβαση για ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια. Το χειρότερο δε… είναι πως δεν υπήρχε ούτε καν ένα κουδούνι, για να μπορέσει έστω ο Παναγιώτης να ζητήσει από έναν υπάλληλο, να κατέβει για να τον εξυπηρετήσει!
Βρες τις διαφορές!
Κατευθυνόμαστε σε ένα καινούργιο τμήμα δρόμου – την οδό Μπακοπούλου. Ο δρόμος αυτός παραδόθηκε πριν λίγους μήνες και εμείς βρισκόμαστε τώρα εκεί “παραδομένοι” στο αίσθημα ντροπής για ακόμα μια φορά. Ντροπή για την πόλη στην οποία ζούμε, όπου οι τρανταχτές αποδείξεις σε κάθε γωνιά, δείχνουν πως τα ΑμεΑ μόνο ως ισάξιοι πολίτες δεν αντιμετωπίζονται.
Όσο και αν ψάξαμε, δεν μπορέσαμε να βρούμε τις διαφορές, μιας που τα πεζοδρόμια σε αυτόν τον νέο δρόμο έχουν τις ΙΔΙΕΣ κακοτεχνίες και τις ΙΔΙΕΣ ελλείψεις με τα πεζοδρόμια σε δρόμους, που φτιάχτηκαν πολλά χρόνια πριν.
Ψυχαγωγία… στα χαρτιά!
Από την συζήτηση με τον Παναγιώτη δεν έλειψαν και οι αναφορές στις ιδιωτικές επιχειρήσεις της πόλης μας, και πιο συγκεκριμένα στις καφετέριες, εκεί όπου ράμπες και ειδικά διαμορφωμένες τουαλέτες δημιουργούνται μεν για να δοθεί η απαραίτητη άδεια στο μαγαζί, ελλείψει ελέγχων όμως… μετατρέπονται σε αποθήκες εν μια νυκτί.
Το μέλλον χρειάζεται πράξεις και ισχυρή αλλαγή νοοτροπίας…
Το ρεπορτάζ αυτό δεν θα μπορούσε, να κλείσει χωρίς ένα λιτό αλλά περιεκτικό μήνυμα. Χωρίς τα λόγια εκείνα, που θέλουμε να σας μεταφέρουμε μετά από αυτή μας την εμπειρία.
Κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει, πως ο κόσμος – έτσι όπως τον γνωρίζει μέχρι σήμερα- θα παραμείνει για πάντα έτσι. Μια ασθένεια ή ένα ατύχημα, μπορούν να αλλάξουν άρδην την καθημερινότητα κάποιου. Μπορεί να είμαστε εμείς, ο γείτονας μας, ο φίλος μας ή ένας συγγενής μας. Ας μην περιμένουμε λοιπόν να αλλάξει η κοινωνία από μόνη της.Και για να δανειστώ και μια φράση που είχα διαβάσει κάποτε, η οποία μέσα στην απλότητα της, συμπυκνώνει όλο το νόημα… «Έχει έρθει η ώρα να δείξουμε σε κάποιους, πως το γράμμα – Α – στην λέξη ΑμεΑ δεν σημαίνει ΑΟΡΑΤΟΙ!»
Τόνια Μεγρέμη
*φωτογραφίες/βίντεο: Δημήτρης Δελής
