Γράφει ο Γιώργος Σπηλιόπουλος
Πέρασε ένας χρόνος από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες ήμουν υποψήφιος για πρώτη φορά, ως δημοτικός σύμβουλος, με το συνδυασμό του Κώστα Τζιούμη «Τρίπολη Αύριο».
Είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ και να ζητήσω την ψήφο των συμπολιτών μου, σε μια περίοδο που όλοι, και κυρίως η νεολαία, έχουν απαξιώσει οτιδήποτε έχει σχέση με συμμετοχή στα κοινά και κυρίως με τις εκλογές. Εννοείται ότι δεν συμφωνώ με αυτή τη νοοτροπία, αλλά δυστυχώς άλλοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Η σαπίλα που υπάρχει κυρίως στην κεντρική, αλλά και στην τοπική πολιτική σκηνή σε μερικές περιπτώσεις, έχει ως αποτέλεσμα οι νέοι, η ελπίδα του αύριο, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, να μην ασχολούνται καθόλου ή σχεδόν καθόλου, για να μην τα ισοπεδώνω και όλα, με την πολιτική. Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι είμαι κάθετα αντίθετος με την επιλογή τους. Μόνο από εκείνους εξαρτάται να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους κάνοντας κάτι απλό…να συμμετέχουν!
Σε τοπικό επίπεδο, τώρα, το μεγαλύτερο διάστημα αυτού του χρόνου που πέρασε ο δήμος Τρίπολης ασχολήθηκε, και καλά έκανε βέβαια, για την υγεία όλων μας, με το πρόβλημα των σκουπιδιών. Η καυτή πατάτα έκαιγε απίστευτα πολύ στα χέρια του Δήμαρχου και είδαμε πολλά: αλλαγές 3-4 θέσεων για να εναποτεθούν τα απορρίμματα, συνελεύσεις κατοίκων, αντιδράσεις, πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις στο κέντρο, συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, από όλους τους εμπλεκόμενους και πολλά πολλά άλλα που δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αποτελεσματικά για την επίλυση του προβλήματος.
Δεν θα ήταν πιο φρόνιμο να κλειστούν σ’ ένα γραφείο όλες οι παρατάξεις και να μην βγουν από εκεί μέσα, μέχρι να βρουν μια λύση για την υγεία όλων αυτών των ανθρώπων που στο κάτω κάτω είναι οι ίδιοι αυτοί που τους εξέλεξαν; Δεν θα ήταν πιο φρόνιμο να γίνει σωστή ενημέρωση σε όλες τις γειτονιές για την ανακύκλωση και την κομποστοποίηση και να έχουμε εξαιρετικά αποτελέσματα; Δεν θα ήταν πιο φρόνιμο να έρθουν να μάς ενημερώσουν έμπειροι άνθρωποι από τη γειτονική Σπάρτη που έχουν λύσει το πρόβλημά τους, εδώ και πολλά χρόνια; Δεν είναι κακό να ακούμε συμβουλές από πέντε ειδικούς… δεν είμαστε Θεοί να τα ξέρουμε και όλα… έτσι δεν είναι, κύριε δήμαρχε και κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι;
Προσπαθώ να θυμηθώ κάτι αξιόλογο που έγινε μέσα σ’ αυτόν τον πρώτο χρόνο, μετά τις εκλογές και δεν μπορώ… Να σχολιάσω την κατάσταση που επικρατεί στα δημοτικά συμβούλια και την απουσία προτάσεων από νέους ανθρώπους που ζήτησαν την ψήφο μας; Ότι οι παλιοί σύμβουλοι βρίζουν ο ένας τον άλλον, επειδή οι μισοί έχασαν και οι άλλοι κέρδισαν, χωρίς να έχουν να μάς πουν κάτι αξιόλογο; Να σχολιάσω ότι η κανονιστική για τα τραπεζοκαθίσματα που τόσο πολύ έφταιγε στη νυν δημοτική αρχή, όταν ήταν αντιπολίτευση, ακόμα δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας; Να σχολιάσω το αυτονόητο ότι ο δρόμος που έπρεπε να έχει γίνει για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, θεωρείται μεγάλη επιτυχία της τωρινής δημοτικής αρχής; Θα μου πείτε ας το έκαναν και οι προηγούμενοι. Δεν έγραψα ότι ήταν καλύτεροι… έγραψα ότι ήταν αυτονόητο έργο… και βέβαια να μην σχολιάσω τα πολιτιστικά δρώμενα και τις εκδηλώσεις του δήμου που με τη δικαιολογία της κρίσης και της οικονομίας, όλο και φθίνουν…
Και για να μην ειπωθεί ότι και εγώ κάνω μόνο κριτική σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω με νέο άρθρο, που εκτός από αυτές τις 2-3 προτάσεις που έκανα σήμερα, θα γράψω πιο συγκεκριμένα θέματα με αναλυτικές προτάσεις λύσης τους. Δεν πρόκειται να ληφθούν υπόψη βέβαια αλλά και η κριτική χωρίς προτάσεις δεν έχει ουσία…
Μέσα σ’ όλα αυτά, το ερώτημα είναι απλό πλέον: έχουν περιθώριο οι νέοι άνθρωποι, που δεν ασχολούνται με τα κοινά, να εμπλακούν ενεργά και ν’ αλλάξουν οτιδήποτε δεν λειτουργεί σωστά; Η απάντηση είναι σίγουρα καταφατική…φυσικά υπάρχει περιθώριο. Να αλλάξουν πολιτικές και άνθρωποι που δεν μας αρέσουν… που μας «χαλάνε» όπως θα έλεγαν και αυτοί… Διότι όπως είχα πει και προεκλογικά, εάν κι έχω κουραστεί να το ακούω αυτό πλέον και να μην βλέπω πράξεις, μόνο εάν σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και από τις καρέκλες των καφετεριών, μπορεί να αλλάξει κάτι… αλλιώς θα έχουμε τους ίδιους και τους ίδιους να ασχολούνται. Και μετά δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία για ό,τι συμβαίνει για εμάς, χωρίς εμάς…
