Ο προπονητής του Αστέρα Τρίπολης, Μίλαν Ράσταβατς, μίλησε στο podcast των Αρκάδων για τις φρικιαστικές του εμπειρίες από τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και έστειλε το αντιπολεμικό του μήνυμα.
Αναλυτικά όσα είπε ο προπονητής του Αστέρα Τρίπολης:
«Με μία μόνο πρόταση αυτό που πρέπει να πω είναι ότι ο πόλεμος δεν είναι η λύση για τίποτα. Λύση μετά τον πόλεμο θα βρεθεί. Θα ασχοληθούν οι πολιτικοί.
Δυστυχώς μπορώ να μιλήσω για τον πόλεμο από προσωπική εμπειρία. Ήμουν παρών στους βομβαρισμούς του ΝΑΤΟ, στη Σερβία, τη χώρα μου την άνοιξη του 1999. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, όπου αναγκαστικά γίνεσαι συμμέτοχος και βλέπεις συμπατριώτες σου να υποφέρουν.
Εκείνη την περίοδο ήμουν μέλους του τακτικού στρατού της Σερβίας, υπηρερούσα τη θητεία μου ενός έτους, αλλά από τη στιγμή που έγιναν αυτά τα γεγονότα και ενώ ήταν να απολυθώ την άνοιξη του 1999, πήρε παράταση η θητεία μου για άλλους τρεις μήνες.
Σίγουρα για μένα ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, μια κατάσταση που μου δημιούργησε άγχος. Δεν ήταν ευχάριστη. Θα πήγαινα σπίτι μου και τελικά βρέθηκα να υπηρετώ παραπάνω αλλά έπρεπε να το κάνω και να το σεβαστώ.
Δεν ξέρω αν ξέρετε μια φράση που λέει ότι ο πόλεμος βγάζει από μέσα σου και τον καλύτερό σου εαυτό αλλά και τον χειρότερο. Είχα την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω αυτό, γιατί ο ένας βοηθήσε τον άλλον, λειτουργούσαμε σαν μια οικογένεια και προσπαθούσαμε να δούμε τί είναι καλύτερο για όλη την ομάδα. Κάτι που μπορούμε να πούμε ότι δυστυχώς δεν συμβαίνει όταν διανύουμε περίοδο ειρήνης.
Είναι ένα είδος περηφάνιας που νιώθεις όταν υπερασπίζεσαι κάτι που δεν πρέπει να στο πάρουν και ειδικά όταν το κάνεις αυτό μαζί με άλλους συμπατριώτες σου.
Υπάρχει γενικότερα για τον εξωτερικό παρατηρητή να κατανοήσει αυτά που σουμβαίνουν. Η πολιτική σκοπία είναι κάτι που μπορεί να χειραγωγηθεί πολύ εύκολα για όποιον θέλει να το κάνει αυτό. Θυμάμαι ότι για την Σρβία υπήρχαν πάρα πολλοί που ήταν εναντίον του Μιλόσεβιτς αλλά από τη στιγμή που έπεσε η πρώτη βόμβα, όλοι ξέχασαν οποιαδήποτε φιλονικία και όλοι συνταχθήκαμε για να σώσουμε την πατρίδα μας. Κι αυτό γιατί πάντα υπήρχε η αίσθηση ότι αν θέλουμε εμείς οι πολίτες να αλλάξουμε τον Μιλόσεβιτς είναι κάτι που αν θέλουμε το κάνουμε κι αν δεν θέλουμε δεν το κάνουμε όμως οι απ’ έξω δεν έχουν δικαίωμα να μας πουν τι να κάνουμε.
Ένα σημαντικό κομμάτι του πολέμου αφορά τις καταστροφές. Δεν μιλώ μόνο για τις υλικές αλλά και για τις συναισθηματικές. Είμαι τυχερός που δεν είχα κάποια απώλεια δικού μου ανθρώπου, αλλά είχα πολλούς φίλους που δυστυχώς είχαν.
Για κάποιους ο πόλεμος είναι πόλεμος, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν για να πάρουν κάποια οφέλη που σε καιρό ειρήνης δεν θα τα είχαν. Το σύστημα αξιών σε καιρό πολέμου μεταβάλλεται.
Ο πόλεμος ποτέ δεν είναι ο τρόπος να λυθούν τα προβλήματα γιατί κόσμος υποφέρει. Βρέθηκαν πολύ κοντά στην φρίκη του πολέμου. Η μονάδα μου είχε αναλάβει τη μεταφορά πολιτών, όμως εκείνη τη στιγμή έσκαγαν οι βόμβες δίπλα μας και έβγαζαν χιλιάδες θανατηφόρες ακίδες. Έπρεπε να βοηθήσουμε τους τραυματίες, ενώ γύρω μας υπήρχαν νεκροί. Εκείνη τη στιγμή κατλαβαίνει την φρίκη του πολέμου.
Αυτές οι εμπειρίες με ωρίμασαν και όταν ο πόλεμος τελείωσε με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι. Η ζωή είναι μικρή για να τη χαραμίσεις. Έμαθα να χαίρομαι την κάθε στιγμή της ζωής και να βοηθάων τον συνάνθρωπο μου, χωρίς αντάλλαγμα αλλά επειδή θέλω να βοηθήσω.
Για να ολοκληρώσω, όση ενέργεια και να χρειαστεί να σπαταλήσουμε αξίζει για να μην έχουμε πόλεμο. Πρέπει να τον εξοβελίσουμε και να μην υπάρξει ποτέ ξανά».
