Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω…

Το ζωικό βασίλειο έχει να μας διδάξει πολλά….αλλά συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε σθεναρά στα όσα έχει να μας πει!

Τα ζώα μας δείχνουν τον δρόμο για τον αμοιβαίο σεβασμό, την ανιδιοτελή αγάπη και την ομαλή συμβίωση. Εμείς κλείνουμε τα μάτια μας και αρνούμαστε πεισματικά να διδαχθούμε από αυτά τα «κατώτερα» όντα….



Κακοποίηση ζώων: Ένοχος ή συνένοχος; 

Άρρωστα μυαλά, θρασύδειλα όντα που ζουν ανάμεσα μας και μας κάνουν, να ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους. Μας κάνουν να αναρωτιόμαστε – βλέποντας την πληθώρα φωτογραφιών και βίντεο που κατακλύζουν σε καθημερινή βάση το διαδίκτυο με κακοποίηση ζώων και φρικτά βασανιστήρια – μέχρι που μπορεί να φτάσει η διαστροφή κάποιου.

Κάποτε διάβασα σε ένα κείμενο – γροθιά στο στομάχι – που αναρτήθηκε στο ίντερνετ μια φράση που με σημάδεψε, γιατί μετουσίωσε σε εικόνα – που πέρασε ευθύς μπροστά από τα μάτια μου – όλη την διαστροφή κάποιων “ανθρώπων”. «Αν υπάρχει κόλαση, λογικά θα διαθέτει μια ξεχωριστή πτέρυγα για όσους πετούν φόλες. Για εκείνους κι εκείνες που φτιάχνουν με αγάπη κεφτεδάκια για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά αφήνουν λίγο κιμά στην άκρη προκειμένου να του προσθέσουν ένα επιπλέον συστατικό. Συνήθως ποντικοφάρμακο ή απορρυπαντικό και (σε περίπτωση που μιλάμε για πραγματικούς σαδιστές) γυαλί, για να το προσφέρουν στα ενοχλητικά αδέσποτα της γειτονιάς τους» (απόσπασμα από το εν λόγω κείμενο).

Ζώα που τα δένουν σε αμάξια και τα σέρνουν, μέχρι να ξεψυχήσουν, ζώα που τα κλωτσάνε μικρά παιδιά σαν να ήταν μπάλες, ακρωτηριασμένα ζώα που βρέθηκαν στον δρόμο ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων, κρεμασμένα ζώα που μαρτυρούν την βια που κρύβουν καλά, κάποιοι – κατά τα άλλα – ευυπόληπτοι πολίτες που ζουν ανάμεσα μας…

Τι φανερώνουν για μια κοινωνία όμως αυτές οι στρεβλές συμπεριφορές; Μια κοινωνία σε κρίση; Μια κοινωνία που δεν δύναται να κατανοήσει, πως αυτή η μορφή βίας κατά των ζώων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με άλλες συγκεκαλυμμένες μορφές βίας; Μια κοινωνία που δεν έμαθε ποτέ να σέβεται τα ζώα; Μια κοινωνία με ανθρώπους που είτε συγκλονίζονται από όλα αυτά αλλά ξεχνούν γρήγορα, είτε σφυρίζουν αδιάφορα μέχρι το “πρόβλημα” να χτυπήσει την δική τους πόρτα;

Έψαξε άραγε κανείς σε βάθος το προφίλ αυτών των ανθρώπων που κακοποιούν με παντοίους τρόπους τα ζώα; Αυτών που ικανοποιούν τις διαστροφές τους, βασανίζοντας αθώες ψυχές. Αυτούς που αύριο θα θελήσουν να κάνουν το ίδιο και σε ένα παιδί, μια γυναίκα, έναν ηλικιωμένο, στον δικό σου άνθρωπο…. Και είναι μαθηματικά βέβαιο αυτό, καθώς οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζουν – σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες – κλινικά συμπτώματα ψυχικών διαταραχών και είναι μάλιστα αξιοσημείωτο, πως συνήθως απουσιάζει η όποια μεταμέλεια για την πράξη τους. «Είναι αποδεδειγμένο, ότι οι άνθρωποι που είναι βίαιοι έναντι των ζώων, κάποια στιγμή θα είναι βίαιοι και έναντι των ανθρώπων» ανέφερε κάποτε ο καθηγητής της Κτηνιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτρης Δούκας, κρούοντας το προειδοποιητικό καμπανάκι (ναι αυτό το καμπανάκι που το βάζουμε στο αθόρυβο, για να μην διαταράσσει την καθόλα όμορφη – και χωρίς πολλές σκέψεις και προβληματισμούς – ζωή μας).

Και κάπου εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι και οι κατάρες. Αυτές που έρχονται αβίαστα στο στόμα κάποιων, όταν ακούνε για εγκατάλειψη και βασανισμό ζώων. Είναι όμως λύση αυτό; Μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα; Σε καμία περίπτωση! Η προσφυγή στην δικαιοσύνη όμως,είναι! Και είναι λύση, γιατί μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα η καταγγελία να πάρει την θέση της αδιαφορίας. Ήρθε η ώρα εσύ, που ήσουν μάρτυρας, να σπάσεις την σιωπή σου και να ξεπεράσεις τον φόβο του να «μην μπλέξω». Γιατί όταν δεν «μπλέκεις», είσαι συνένοχος! Όταν βλέπεις αλλά δεν μιλάς, είσαι συνένοχος! Όταν κάνεις, πως δεν ακούς και αδιαφορείς, γίνεσαι ίδιος με το “τέρας” (ξέρεις όσο το συνηθίζεις λένε, αρχίζεις να του μοιάζεις).

Στις κλειστές κοινωνίες δε η κατάσταση είναι ακόμα πιο απογοητευτική, μιας που εκεί τα στόματα ανοίγουν συνήθως για… κουτσομπολιό.

Πάντα και παντού υπάρχουν φυσικά οι φωτεινές εξαιρέσεις. Αυτοί που θέλουν να βάλουν φρένο στα αρρωστημένα μυαλά. Αλλά δυστυχώς, παραμένουν εξαιρέσεις στον γενικό κανόνα. Και αυτό πρέπει να αλλάξει…. Επιβάλλεται να αλλάξει!

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι….Aν θέλουμε να αξίζουμε αυτόν τον τίτλο…

Τόνια Μεγρέμη

Προηγούμενο άρθροΨήφισμα Απολογιστικού Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας
Επόμενο άρθροΥπ.Υγείας:Σημαντική μείωση των τιμών των φαρμάκων ηπατίτιδας C