Άρθρο του Κώστα Βλάση
Είναι γεγονός ότι η ανεργία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελληνικής Κοινωνίας εδώ και πέντε χρόνια. Άρχισε να μειώνεται ανεπαίσθητα τους τελευταίους μήνες, εξακολουθεί όμως να πλήττει χιλιάδες συνέλληνες, χιλιάδες νέους προπαντός, τις γυναίκες ιδιαίτερα.
Κι όμως μέσα σ’ αυτή τη φοβερή δίνη, όπου βολοδέρνουν και υποφέρουν οι πολλοί, υπάρχουν και οι λίγοι, οι ευνοημένοι από τις περιστάσεις, οι προνομιούχοι. Υπάρχουν κάποιοι, για τους οποίους όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, όλες οι πόρτες ορθάνοιχτες… Πώς καταφέρνουν και σπουδάζουν άκοπα και ακώλυτα, πώς τους περιμένουν πλουσιοπάροχα αμειβόμενες θέσεις στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, πώς λύνουν εύκολα και άμεσα κάθε πρόβλημά τους…, ε, αυτό είναι από τα… θαύματα της νεοελληνικής πραγματικότητας.
Οι αδικημένοι, οι απόκληροι της ζωής, αυτοί που βλέπουν πτυχία να μουχλιάζουν και δυνατότητες στα αζήτητα, μιλάνε για ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, για ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ, για ΝΕΠΟΤΙΣΜΟ, για ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, για ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ, για ΔΙΑΠΛΟΚΗ ολοφάνερη και κατάπτυστη. Λέτε; Υπάρχουν τέτοια φαινόμενα στον καιρό και στην κοινωνία μας; Μπααα! Μάλλον έχουμε κάποια, αδικαιολόγητα! , παράπονα από αδύνατους και διαρκώς μεμψιμοιρούντες…Βέβαια.
