Πώς μπορούν κάποιοι, να στέλνουν σε γηροκομείο, αυτόν που τους μεγάλωσε; Πως τον παρατάνε εκεί; Τα πρώτα ερωτήματα που περνούν από το μυαλό πολλών, στο άκουσμα της λέξης γηροκομείο είναι αυτά… Οι λέξεις εγκατάλειψη και μοναξιά άρρηκτα συνδεδεμένες με το γηροκομείο.
Κι όμως!
Για κάποιους η πραγματικότητα είναι άλλη! Για κάποιους το γηροκομείο είναι το σπίτι τους! Είναι ο… επίγειος παράδεισος τους, χωρίς ίχνος υπερβολής στα λεγόμενα τους. Το λένε και το εννοούν! Φαίνεται στα μάτια τους… και ξέρετε τα μάτια σε αυτή την ηλικία, δεν μπορούν να πουν ψέματα! Γίνονται «διάφανα» και «καθαρά» όπως αυτά των παιδιών.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και με βαριά καρδιά ξεκίνησα την διαδρομή μου για το γηροκομείο. Βαριά καρδιά, γιατί άνηκα στην κατηγορία των ανθρώπων, που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου εικόνες ηλικιωμένων, να ζουν στα γηροκομεία και να βιώνουν καθημερινά τον πόνο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης από τα ίδια τους τα παιδιά. Ναι! Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
Πάντα όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος…
Φτάνοντας στο γηροκομείο με περίμενε ο συνάδελφος Φώτης Αλεξόπουλος με την φωτογραφική μηχανή ανα χείρας και ένα αμήχανο χαμόγελο ίδιο με το δικό μου, για το τι θα συναντούσαμε, όταν θα περνούσαμε την πόρτα του γηροκομείου. Μας υποδέχτηκαν οι υπάλληλοι και μας οδήγησαν στο γραφείο της κα.Μπρακουμάτσου. Εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Καθώς αναμέναμε να αρχίσει η ξενάγηση μας στον χώρο, ακούσαμε την διευθύντρια να μας λέει: «Μπορείτε να πάτε ελεύθερα, όπου θέλετε και να συνομιλήσετε με όποιον επιθυμείτε».
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το «ταξίδι» μας…
Δύσκολο να επιλέξεις, με ποιον να μιλήσεις, όταν γύρω σου βλέπεις τόσα ζευγάρια μάτια να σε κοιτούν με περιέργεια και απορία, για το ποιοι μπορεί, να είναι αυτοί οι «εισβολείς» στον χώρο τους… στο σπίτι τους!
Γρήγορα την προσοχή μας τραβά ο 52χρονος Ρωμανός. Αεικίνητος πάνω στο καροτσάκι του… Σας φαίνεται πως η πρόταση αυτή περιέχει μια αντίφαση; Η ιστορία του θα σας αποδείξει το αντίθετο!
Ρωμανός, 52χρονών, Αρχιμανδρίτης
Η φυσιογνωμία του και η αύρα του δεν μαρτυρούν σε καμία περίπτωση την ιστορία του. Ο ίδιος βίωσε από νωρίς την εγκατάλειψη. Σε ηλικία πέντε χρονών υιοθετήθηκε και βρέθηκε στην Τρίπολη, τόπο καταγωγής του θετού πατέρα του. Σε νεαρή ηλικία έρχεται σε επαφή με την εκκλησία και αποφασίζει να αφιερωθεί σε αυτήν. Το 1999 γίνεται αρχιμανδρίτης και από τότε – μέχρι και πριν από τρία χρόνια – λειτουργούσε στη Μηλιά, σε μια μικρή ενορία, όπου έγινε γρήγορα ιδιαίτερα αγαπητός!
Πριν τρία χρόνια όμως ένα ατύχημα του δημιούργησε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων υγείας, τα οποία οδήγησαν σε ακρωτηριασμό των δυο ποδιών του, καθηλώνοντας τον σε αναπηρικό καρότσι. Η ζωή του δυσκολεύει και η επιτακτική ανάγκη, να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που να μπορούν να τον φροντίσουν, οδηγεί τον Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ Αλέξανδρο, στο να του προτείνει, να μεταφερθεί στο γηροκομείο.
Η περιγραφή της πορείας του μέχρι το γηροκομείο σταματά εδώ, για να μην κινδυνεύσουμε να γίνουμε μελό – κάτι που θα μας απαγόρευε σίγουρα ο ίδιος, μιας που η θετική του ενέργεια, δεν αφήνει χώρο για μελοδραματισμούς.
«Από την πρώτη στιγμή με αντιμετώπισαν με σεβασμό. Οι συνθήκες είναι εξαιρετικές. Στο σπίτι μας δεν θα είχαμε τόσο καλές συνθήκες διαβίωσης», τα πρώτα του λόγια κατά την περιγραφή της ζωής του στο γηροκομείο, το οποίο συνηθίζει να αποκαλεί «παλάτι». Στο παλάτι του η κάθε μέρα που περνά, τον βρίσκει , να τριγυρίζει στους διαδρόμους, να λέει αστεία, να κάνεις βόλτες με τους φίλους του, που τον επισκέπτονται συχνά και να «ξεναγεί» τους επισκέπτες, όπως εμείς.
Τι κρατάμε από την συνάντηση μαζί του; Την δύναμη και το μεγαλείο ψυχής, που δεν περιμέναμε, να βρούμε σε έναν άνθρωπο, που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου. Το γέλιο του και η αισιοδοξία του, μαθήματα ζωής για όλους!
Έρωτας στα χρόνια του… γηροκομείου!
Μοιάζει με μυθιστόρημα κι όμως είναι μια ακόμα ιστορία του γηροκομείου Τρίπολης…
Σπύρος 83 ετών | Κανέλα 83 ετών
Περπατώντας στους διαδρόμους το μάτι μας έπεσε σε δυο σφιχτά κρατημένα χέρια. Ο κ.Σπύρος και η κα.Κανέλα έκαναν την καθιερωμένη τους περαντζάδα από το δωμάτιο του Ρωμανού και ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στα δωμάτια τους.
Ζητήσαμε να μάθουμε τα ονόματα τους, τα οποία μας χάρισαν, μαζί με ένα πλατύ χαμόγελο. Η αρχική τυπική μας γνωριμία με τις απαραίτητες συστάσεις, εξελίχθηκε σε μια ζεστή και από καρδιάς κουβέντα.
«Γνωριστήκαμε εδώ. Τα πράγματα είναι απλά. Της άρεσα, μου άρεσε και έτσι πορευόμαστε μαζί», μας λέει ο κ.Σπύρος με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χωρίς περιττά λόγια, μας κάνει να εστιάσουμε – όχι στις προσωπικές ιστορίες αυτών των δυο ανθρώπων που τους οδήγησαν στο γηροκομείο Τρίπολης – αλλά στο σήμερα και στην κοινή πλέον πορεία τους.
Η ζωή στη “δύση” της, ένωσε αυτούς τους δυο ανθρώπους και τώρα όλα είναι πιο εύκολα για εκείνους. Η μοναξιά έδωσε την θέση της στην συντροφικότητα!
Ένα ζευγάρι μεγάλα «διάφανα» μάτια….
Ένα ζευγάρι μεγάλα, διάφανα, κρυστάλλινα μάτια… μας τραβούν σαν μαγνήτης. Μια ηλικιωμένη γυναίκα κάθεται στο σαλόνι, με την σκέψη της ταξιδεύει κάπου μακριά. Η διακριτικότητα μας, δεν μας άφησε, να την ρωτήσουμε πολλά. Μείναμε αποσβολωμένοι, κοιτώντας απλά αυτό το βαθύ και ειλικρινές βλέμμα. Ήθελε μόνο, να μάθει από εμάς, εάν είμαστε ευτυχισμένοι. Ναι… αυτή ήταν η ερώτηση της! Μας έσφιξε το χέρι και προχώρησε. Δεν χωρούσαν άλλες ερωτήσεις στην σύντομη γνωριμία μας. Θαρρείς, πως γέμισε με την θετική απάντηση μας στο ερώτημα της και αυτό της αρκούσε, για να συνεχίσει το μοναχικό της ταξίδι στις σκέψεις της.
Μια αγγελικά πλασμένη…ψυχή!
Η Αγγελική έχασε τους γονείς της και έμεινε μόνη στα 47 της χρόνια. Δεν είχε κανέναν και έτσι αποφάσισε, να πάει στον ίδρυμα τυφλών – χωρίς η ίδια να αντιμετωπίζει προβλήματα με την όραση της.
Αγγελική 58 χρονών
Η Αγγελική είναι λιτή και απόλυτη στα λεγόμενα της. «Και να μου πουν να φύγω από εδώ, δεν θα το κάνω. Φεύγει ποτέ κανείς από ένα παλάτι; Όλοι μας φέρονται υπέροχα!», μας λέει και δεν μας αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Πλέον ζει στο γηροκομείο Τρίπολης, που για την ίδια αποτέλεσε μια σανίδα σωτηρίας, προκειμένου να μπορέσει, να σπάσει τα δεσμά της μοναξιάς της και να ζήσει μια «χορτάτη» ζωή με ζεστασιά και φροντίδα.
Ένα χαμόγελο βγαλμένο από τα μύχια της ψυχής!
Ετοιμαζόμαστε να αποχωρήσουμε, αλλά στην πόρτα μας περιμένει η Γεωργία! Το χαϊδεμένο κορίτσι του γηροκομείου… καθώς επάξια κατέχει το τίτλο της πιο αγαπητής παρουσίας!
Μας αγκαλιάζει και μας κοιτά βαθιά μέσα στα ματιά, χαμογελώντας. Δεν ξέρω αλήθεια να σας πω, αν τα χείλη της ή τα μάτια της χαμογελούσαν πιο πολύ. Το μόνο που ξέρω είναι, πως δεν μπορεί, να σου περάσει απαρατήρητη. Η καλοσύνη της πλημμυρίζει τον χώρο. Δεν θέλησε να πει πολλά και δεν χρειαζόταν. Η σφιχτή αγκαλιά της και το χαμόγελο της, ήταν για εμάς πολυτιμότερα των όποιων λέξεων!
Χαρά, λύπη, μοναξιά, συντροφικότητα, έρωτας, θλίψη, ευτυχία, ανακούφιση… όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν, με έναν παράξενα αρμονικό τρόπο στο γηροκομείο.
Εσείς είχατε άραγε αναρωτηθεί ποτέ, αν σε ένα γηροκομείο μπορούν να “φωλιάζουν” και όμορφα συναισθήματα; Εμείς τώρα πια ξέρουμε… Φύγαμε με την ψυχή μας πιο “ελαφριά”. Εις το επανιδείν!
Κλείνοντας θα ήθελα – για τους πιο καχύποπτους – να στείλω ένα σαφές μήνυμα, δανειζόμενη έναν όρο από το youtube. Αυτό το αφιέρωμα “is NOT sponsored”.
Τόνια Μεγρέμη
(φωτογραφίες: Φώτης Αλεξόπουλος)
