Τήν ἀνάμνησιν τῆς ἐξορίας τοῦ Ἀδάμ ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἔταξαν τήν παραμονήν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς οἱ θειότατοι Πατέρες, δεικνύοντες ὄχι διά λόγων ἁπλῶν, ἀλλά ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων, πόσον ὠφέλιμον εἶναι εἰς τόν ἄνθρωπον τό τῆς νηστείας καλόν καί ἀντιθέτως πόσον ἐπιβλαβές καί ὀλέθριον ἡ ἀκρασία καί τῶν θείων ἐντολῶν ἡ παράβασις, καί ὅτι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους ἐστίν ἡ τῆς νηστείας ἐντολή, ἥν λαβόντες οἱ πρωτόπλαστοι καί μή φιλάξαντες αὐτήν, οὐ μόνον θεοί οὐκ ἐγένοντο, ὡς ἐφαντάσθησαν, ἀλλ’ ἀπώλεσαν καί ἥν εἶχον μακαρίαν ζωήν καί πεσόντες εἰς φθοράν καί θάνατον, μετέδωκαν αὐτά ταῦτα καί μυρία ἄλλα κακά, ὄσα ἐκεῖθεν ἔπηγασαν εἰς ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος.
Ταῦτα πάντα τιθέασιν ὑπ’ ὄψιν ἡμῶν σήμερον οἱ θεοφόροι Πατέρες, ἵνα ἐνθυμούμενοι τό πόθεν ἐξεπέσαμεν καί τί ἐπάθομεν διά τήν τῶν πρωτοπλάστων ἀκρασίαν καί παρακοήν, σπουδάσωμεν ἐπανελθεῖν πάλιν εἰς τήν ἀρχαίαν ἐκείνην μακαριότητα καί δόξαν διά νηστείας καί τῆς ὑπακοῆς εἰς πάντα τά θεῖα προστάγματα.
+ π.Ι.Σ.
