Το Σάββατο 20 Γενάρη 2024 τα στελέχη του ΚΚΕ Αρκαδίας με μεγάλη θλίψη αποχαιρέτησαν τον σύντροφό τους, Θανάση Καραμπέτσο, στο χωριό του Σάγκα Δήμου Τρίπολης, που έφυγε αιφνίδια και πρόωρα από τη ζωή.
Τον επικήδειο, που επισυνάπτεται, εκφώνησε η ανιψιά του και στέλεχος του ΚΚΕ, Καλλιόπη Καραμπέτσου.
Αναλυτικότερα το περιεχόμενο του επικηδείου:
«O Θανάσης γεννήθηκε σε αυτό το χωριό στις 31 Ιουλίου 1949. Καταγόμενος από αγροτική οικογένεια, από ΕΑΜίτες γονείς, πατέρα αντάρτη στον ΕΛΑΣ και μητέρα Αετόπουλο, παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας από τη σκληρή δουλειά στα χωράφια. Στην Τρίπολη θα πάει Γυμνασιόπαιδο, όπου η καρδιά του θα δονηθεί από τα συνθήματα «Ο Λαμπράκης ζει» και «Κάθε νέος και Λαμπράκης». Αυτά τα συνθήματα κουβαλάει μαζί του, όταν -σε εφηβική ηλικία ακόμα- το 1966 θα ακολουθήσει τη στράτα που «ευλόγησαν» οι πλουτοκράτες αυτού του τόπου για την αγροτιά. Φεύγει με την οικογένειά του μετανάστης στο Σικάγο των ΗΠΑ.
Στο Σικάγο μπαίνει σε έναν νέο κύκλο εκπαίδευσης: Στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι σπουδάζει τη θεωρία της Κοινωνιολογίας και των Πολιτικών Επιστημών και στη ζωή σπουδάζει την πράξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με ικανοποίηση έχανε το μέτρημα όσες φορές αργότερα προσπαθούσε να λογαριάσει πόσες δουλειές έκανε εκείνα τα χρόνια για να συμβάλλει στον οικογενειακό αγώνα του μεροκάματου.
Όλα αυτά τον έχουν κάνει ήδη Μαρξιστή. Δεν αρκείται να γνωρίσει τον κόσμο, παλεύει για να τον αλλάξει. Καλλιεργεί τις γνώσεις του, συμμετέχει στους φοιτητικούς αγώνες. Μέσα στην Παγκόσμια Μητρόπολη του Καπιταλισμού, αυτός συνδέεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών στεκόμενος πλάι-πλάι με τους μετανάστες εργάτες από όλη τη Γή που συγκροτούν τον αμερικάνικο λαό.
Μπαίνει βαθιά στη ζωή της Αμερικής, αλλά κρατά γερά τις ρίζες του που απλώνονται στη γη της Αρκαδίας. Οργανώνεται με τον πιο δραστήριο τρόπο στις αντιδικτατορικές επιτροπές των Ελλήνων μεταναστών και παλεύει ενάντια στη μαυρίλα που απλώνει η Χούντα των καπιταλιστών πάνω από τον ελληνικό λαό.
Οργώνει με τους συναγωνιστές του τις ΗΠΑ και τον Καναδά διαδίδοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα δίκια του ελληνικού λαού, μέσα από μεγάλες αντιδικτατορικές συναυλίες-πραγματικά συλλαλητήρια με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και την ποίηση του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Ελύτη. Όπως διηγείται ο ίδιος, στο διάλειμμα μιας τέτοιας συναυλίας στο Σικάγο, αφού οι ντόπιοι διοργανωτές επέμεναν σε τυπικότητες κρύβοντας στην ουσία την εξορία του Μίκη, εκείνος, σε συνεννόηση με τη Φαραντούρη ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το μικρόφωνο και έβαλε από μαγνητόφωνο να ακουστεί ο εξόριστος Μίκης με μήνυμα, και τραγουδώντας δύο τραγούδια από τη Ζάτουνα. «Το τι έγινε στο δεύτερο μέρος της συναυλίας δεν περιγράφεται», θυμόταν με ευχαρίστηση.
Η ξενιτιά τελειώνει. Επιστρέφει στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 και σύντομα οργανώνεται στο ΚΚΕ, όπου και αναλαμβάνει διάφορες χρεώσεις στον κλάδο των εκπαιδευτικών, ως καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στα σχολεία της Γκράβας. Ήταν άοκνος και πάντα μαχητικός σύντροφος, με ιδιαίτερη έγνοια για τους νεότερους, έτρεχε για όλους και για όλα.
Εκλεγόταν επί πολλά χρόνια στη Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας, δεν έλειψε από καμία κινητοποίηση, χωρίς να απαρνηθεί ποτέ την κομματική του ταυτότητα, πάλευε ως κομμουνιστής εκπαιδευτικός για ένα σχολείο δημοκρατικό, για όλα τα παιδιά, είχε τις καλύτερες σχέσεις με τους μαθητές του και τους εκπαιδευτικούς και για αυτό κέρδισε την εκτίμηση από όλον τον εκπαιδευτικό κόσμο.
Στο μυαλό του Θανάση, η μεγάλη έγνοια ήταν η διάδοση της ιστορίας της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στις νέες γενιές, υπηρετώντας αυτήν την υπόθεση και ως εκπαιδευτικός, αλλά και μέσα από τις γραμμές της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, όπου ήταν πρόεδρος στο παράρτημα 5ου-6ου διαμερίσματος της Αθήνας. Στην τελευταία του ομιλία σε συνδικαλιστική συνέλευση της Γ’ ΕΛΜΕ, μόλις πριν λίγο καιρό, παρενέβη ως εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ κλείνοντας την ομιλία του με την ανάγκη η ιστορία της Εθνικής Αντίστασης να γίνει κομμάτι της εκπαίδευσης.
Αυτός ήταν ο σύντροφος μας, ο Θανάσης Καραμπέτσος. Αγροτόπαιδο, μετανάστης, εργάτης, δάσκαλος, τα έδεσε όλα αυτά μέσα του και έτσι έζησε και πέθανε, ως ΚΚΕς, στις επάλξεις. Ως τέτοιον οι σύντροφοι του τον αποχαιρετούμε σήμερα που επιστρέφει στη Γη του Κολοκοτρώνη, του Πέρδικα του 11ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και της Τρίτης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, του Λαμπράκη, του εξόριστου Μίκη, του Πλουμπίδη. Είναι ένας από αυτούς. Είναι ένας από εμάς. Σύντροφε Θανάση, είμαστε περήφανοι που παλέψαμε μαζί. Καλό σου ταξίδι. Συνεχίζουμε.».
