Ολες οι δουλειές δημιουργούν ιστορίες. Κάποιες, ολόκληρους… τόμους και σενάρια ταινιών. Στην δεύτερη κατηγορία, ανήκει, ο πρωταγωνιστής μας. Ο Αντώνης Αραβαντινός. Επί σαράντα χρόνια δεσμοφύλακας, ή ο γνωστός σε όλους αρχιφύλακας της μεγαλύτερης φυλακής στη χώρα. Του Κορυδαλλού.
Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες προσπαθώ μέσα από την Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης, να συνδυάσω το ποδόσφαιρο με, άλλα, κοινωνικά θέματα και φέτος χτυπήσαμε… διάνα.
Ο Αντώνης Αραβαντινός έχει αναλάβει την προεδρία της Προοδευτικής, σε μία προσπάθεια αναγέννησης της ιστορικής ομάδας της Αττικής και πρόσφατα ήρθε σε συνάντηση με εκπροσώπους του Παναρκαδικού για μία αδελφοποίηση των συλλόγων, η οποία πλησιάζει.
Καταλαβαίνετε, πως, μαζί του, δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη η συζήτηση. Μοιραία θα πάει στις φυλακές και σε συνδυασμό με τις ημέρες των Χριστουγέννων οδηγεί σε μαθήματα ζωής.
«Οι νεοέλληνες έχουμε συνηθίσει να λέμε καλές γιορτές, όμως η ευχή είναι για τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Δεν είναι μία απλή γιορτή. Είναι μία γιορτή της οικογένειας. Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν έχει μείνει στην ιστορία για να χορεύει ο κόσμος στα τέσσερα με κουδουνάκια, που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Πανούσης, ούτε γιατί είχε πολλά και πλούσια αγαθά το τραπέζι. Εγινε γιατί εκείνο το βράδυ ενωνόταν όλη η οικογένεια και γεννούσε την προοπτική της επόμενης χρονιάς. Οι μνήμες που κουβαλάει αυτή η γιορτή επηρεάζουν και τους κρατουμένους που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα της ένωσης, είναι έγκλειστοι.
Τα Χριστούγεννα στις φυλακές είναι η γιορτή με τα πιο κατανυκτικά συναισθήματα, υπάρχει προβληματισμός, στενοχώρια. Η επιθυμία για επικοινωνία των κρατουμένων με τους έξω και το αντίθετο, είναι μεγάλη. Είμαι κοντά 40 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Τα Χριστούγεννα, είναι οι πιο ήρεμες μέρες. Ακόμα και όσοι έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους, από την απόδραση μέχρι το πιο απλό, λες ότι σέβονται, λες ότι αυτή η μεταφυσική έννοια που υπάρχει με το Πνεύμα των Χριστουγέννων όπως το λέμε, εισχωρεί και στη δική τους ψυχούλα και αυτές οι μέρες είναι ήσυχες, ήρεμες… Και οι κρατούμενοι κατανοούν το προσωπικό και το προσωπικό τους κρατούμενους σε μεγαλύτερο βαθμό, ανταλλάσουν ευχές και μην ξεχνάτε πως μπορεί η πλειοψηφία να είναι αλλοδαποί σε ποσοστό πάνω από 60%, αλλά τα χαρακτηριστικά τα βάζει η φυλή. Είναι ελληνικές φυλακές. Διδάσκουν φιλότιμο, είτε επικοινωνιακά, είτε συναισθηματικά και αυτά τα συναισθήματα, τέτοιες ημέρες, βρίσκουν μεγαλύτερο χώρο και απήχηση στις καρδιές όλων. Αυτό θεωρώ πιο σημαντικό να συνεχίσουν τα Χριστούγεννα να έχουν αυτό το ρόλο ακόμα και μέσα στις φυλακές. Της ένωσης, της κατανόησης, του σεβασμού και του αυτοσεβασμού. Το πνεύμα των Χριστουγέννων έτσι όπως το έχουν περιγράψει συγγραφείς και ποιητές, πιάνει τόπο», μας είπε και μας καθήλωσε με τον λόγο του.
Οσο για τη σχέση του με το ποδόσφαιρο, ξεκινά χρόνια πίσω, συνεχίζεται με τη δημιουργία γηπέδων στις φυλακές και πρόσφατα φτάνει μέχρι τη θέση του Προέδρου της Προοδευτικής… «Σε όλες τις φυλακές προσπαθούσα να δημιουργήσω γήπεδα και ποδοσφαιρική ομάδα. Επί πέντε χρόνια είχαμε εσωτερικό πρωτάθλημα με όλες τις φυλακές, τρεις φορές το έχει πάρει ο Κορυδαλλός, μία η Λάρισα και μία τα Τρίκαλα. Οσο για εμένα, είναι αλήθεια πως έπαιζα στα τσικό του Παναθηναϊκού, αν και φανατικός Ολυμπιακός. Το ‘77 μαζί με τον Πουλόπουλο και τον Βάγκνερ έφυγα για την Αμερική, δεν ήμουν παίκτης τέτοιου βεληνεκούς, η συγκυρίες με πήγαν εκεί, τραυματίστηκα σοβαρά και στο αριστερό πόδι και μπήκε τέλος στην όποια θέληση για καριέρα. Από ποδοσφαιριστής, έκανα ότι και όλοι οι Ελληνες της Αμερικής. Έπλυνα κάμποσα πιάτα, βαρέθηκα και ξαναγύρισα».
Με πέντε εγγονάκια τώρα, νομίζω συμφωνείτε πως όλα για καλό γίνονται… «Πέντε εγγόνια, τέσσερα παιδιά, τα δύο ανύπαντρα, θα τα παντρέψω και θα φτιάξω ενδεκάδα με εγγονάκια. Αυτή είναι η φιλοδοξία μου».
Οι προσφυγικές μνήμες, οι χαμένες πατρίδες, ο κοινός στόχος για το ποδόσφαιρο, έφεραν και μία συνεργασία του Παναρκαδικού και της Προοδευτικής… «Δεν γνώριζα πως η Αρκαδία και η πόλη έχει τόσους πολλούς Μικρασιάτες και πρόσφυγες. Το γεγονός αυτό, μαζί με άλλα σημεία, όπως το ίδιο έτος ιδρύσεως των συλλόγων, η αγάπη μου για την περιοχή, μιας και είμαι Πελοποννήσιος, η προσωπική μου γνωριμία με τον μάνατζερ, τον Κώστα Λάγαρη και τον Πρόεδρο του Παναρκαδικού, Ηλία Καναβέτα, αλλά και τα κοινά χαρακτηριστικά που θέλουμε να πρεσβεύουν οι ομάδες μας, μας οδήγησαν σε μία συνάντηση, η οποία σύντομα θα φέρει και την αδελφοποίηση. Θέλουμε να ενώσουμε τις προσφυγικές μνήμες της Τρίπολης με αυτές της Νίκαιας, της Κοκκινιάς και του Κορυδαλλού, γενικότερα. Μνήμες ατσάλινες που ενώνουν και σε αρχές που πρέπει να έχει το ποδόσφαιρο του «Ευ αγωνίζεσθαι» και του ενωτικού χαρακτήρα.
Η Προοδευτική είναι σε αυτήν τη φάση. Της ένωσης με αντιπάλους και της απόκτησης σωστής νοοτροπίας μακριά από «τραμπούκικες» πρακτικές που έδωσαν κακό όνομα σε έδρες και ομάδες. Βρίσκουμε τα πατήματά μας, θεωρώ πως έχουμε βρει τον δρόμο για να μπει ξανά στο ταμπλό η μετοχή που λέγεται Προοδευτική και μόλις τα καταφέρουμε θα είναι έκπληξη για άλλους ο κόσμος που αγαπά αυτήν την ομάδα και δεν σας κρύβω πως ήταν και δικιά μου έκπληξη, αν και βρίσκομαι στην ευρύτερη περιοχή, πως υπάρχουν φίλαθλοι που είναι μόνο Προοδευτική. Ο κόσμος είναι δυναμικός και φιλοδοξούμε με ένα καλό σχεδιασμό και προσφέροντας το θέαμα που χρειάζεται το άθλημα να τους κάνουμε να ακολουθήσουν την αγάπη τους και η ομάδα να βρει τον δρόμο που της αξίζει. Εχει τα στοιχεία να πρωταγωνιστήσει η Προοδευτική και του χρόνου σε μεγαλύτερη κατηγορία να βάλουμε τις βάσεις για καλύτερα πράγματα».
Αραβαντινός, όπως λέει ο ίδιος, σημαίνει ΠΑΣΟΚ, Ολυμπιακός και πρόσφατα, Προοδευτική, οπότε ένα σχόλιο για τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ, ήταν δεδομένο «Οι εξελίξεις ήταν αναμενόμενες. Θαύμασα, χωρίς να κατανοήσω, το θάρρος του Γιώργου Παπανδρέου, ενός ανθρώπου που έχει εκφράσει το ΠΑΣΟΚ, που έφτιαξε το ΚΙΝΑΛ και προφανώς ήθελε να διορθώσει λάθη και να μπει στην κρίση του κόσμου. Μπήκε, αλλά ο κόσμος έκανε πράξη ότι έκανε πάντα. Να εκλέξει αυτόν που θέλει ψάχνοντας μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου μια άξια ηγεσία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει αυτά τα στοιχεία, ακόμα και αν δυσκολευτεί, ο κόσμος θα κάνει τον δρόμο πιο βατό. Ο κόσμος ανεβάζει τον Αρχηγό και ο Αρχηγός τον κόσμο. Ηταν απαραίτητη η διαδικασία με τη νέα γενιά να βγαίνει μπροστά και εμάς να μένουμε πίσω ως στήριγμα και δίνοντας συμβουλές. Ηταν απαραίτητη η εκλογή Ανδρουλάκη. Ας το καταλάβουν και αυτοί που δεν τον ψήφισαν. Εγώ την πρώτη Κυριακή δεν τον ψήφισα για συγκεκριμένους λόγους, το έκανα την δεύτερη και είμαι φανατικά υπέρ του».
Σύμφωνοι, μία συνέντευξη με ένα τέτοιο πρόσωπο δεν μπορεί να τα χωρέσει όλα. Εγινε, πάντως, η αρχή.
Καλά Χριστούγεννα!
